Wednesday, April 21, 2010

Ang Disipolo ni Zeus:Mahiwagang Kanin ni:Joemar Bueno

Sa isang bayan ng kahiwagaan, kung saan nakatira ang mag-asawang sina Pepe at Sura. Sila ay parehong pinanganak sa parehong mahirap na pamilya.Halos di sila magka-intindihan simula nung sila'y nagsama.
Laging nasa sugalan si Pepe at si Sura naman ay naghahanap-buhay.
Dumating ang isang areaw na halos hindi na sila makakain dahil lahat ng napagbentahan ni Sura ng kakanin ay pinatalo ni Pepe sa sugal.Di nila malaman ang kanilang gagawin dahil sa sobrang gutom,kaya napilitan si Pepeng magnakaw sa kanilang kapit-bahay ng pagkain imbes na humingi sana. Pagkatapos magnakaw ni Pepe ay sinabi niya sa kanyang asawa na umutang siya sa tindahan. Kaya dahil sa sobrang gutom ay agad-agad kinain ni Sura ang pagkain na ninakaw ni Pepe.

Kalaunan kakaibang nadama si Sura,sa d pagkakaalam ni Pepe na ang ninakaw niyang pgakain ay ang mahiwagang kanin na pinakakaingat-ingatan ni Lolo Pedro kanilang kapit-bahay na disipolo ni Zeus na pinagkalooban ng mahiwagang kanin na kung saan magliligtas sa buong bayan sa kapahamakan..At dahil dun ay biglang nabuntis si Sura.
Lubos ang pagkatuwa ni Sura dahil matagal na niya itong pinapangarap ngunit sa kabila nito lubos naman na problemado si Pepe,dahil d niya alam kung san siya kukuha ng panggagastos niya para sa pag-aanak ng asawa.
Dumating ang araw na manganganak na si Sura.Si Pepe ay nakaremedyo ng kunti. Siyay nangutang at napilitang ibenta ang iba nilang kagamitan.
Nailuwal na ni Sura ang ang kanilang anak...
Gulat na gulat ang midwife na nagpaanak kay Sura dahil sa kakaibang tatak na nakalagay sa likuran ng bata.Pinagmasdan ng matandang kapit-bahay nina Pepe ang bata at may napansin siyang kakaiba rito. May kakaibang angking lakas si Supe na nagpa alala sa matanda sa kakaibang kapangyarihan na na naibibigay ng mahiwagang kanin sa mga nakaka-kain dito.

Sa paglaki ni Supe ay may nagbabantang panganib dahil matagal nang gustong sakupin ng mga dayuhan ang kanilang bayan...
Lumaki na si Supe at nagtataglay ng kakaibang lakas at kapangyarihan na na buong akala niya ay siya lamang ang nakaka-alam.Di alam na pinagmamasdan siya ni lolo Pedro.
Isang araw habang nasa skwela si Supe. Ay napaaway sa mga dayuhan ang kanyang ama dahil sa di pagbabayad sa sugal.Yun napaslang ng walang kalaban laban ang kanynag ama.Nang mabalitaan si Sura ang nangyari sa kanyang asawa ay nahimatay siya at si Supe naman ay nagliliyab sa pagkapuot sa mga pumatay sa kanyang ama.
Kaya dali daling hinanap ni Supe ang mga dayuhan. Walang kinalabasan ang kanyang paghahanap dahil sa naka alis na ang mga ito.Kinaumagahan ay sinanay ni lolo Pedro si Supe kung paano gamitin ang kapangyarihang naibigay sa kanya ng mahiwagang kanin. Laking pagkagulat ni Supe,di niya kasi alam na pinagmamasdan siya ni lolo simula pagkabata. Lumipas ang ilang buwan ay sanay na sanay na si Supe sa paggamit ng kanyang kapangyarihan.
Dumating ang isang madilim na araw dahil sa nakahanda na ang mga dayuhan para sakupin ang bayang kinalakhan ni Supe. Panay pagsabog ang narinig ni Supe maraming napaslang ngunit di niya napigilang magalit kaya sa pagkapuot ay napilitan siyang harapin ang mga dayuhang mananakop at nilabanan niya ito ng mag-isa gamit ang kanyang kakaibang lakas at kapangyarihang taglay,sobrang dilim ng bayan dahil sa di na napigilan ni Supe ang kanyang pagkagalit kulog at kidlat ang tumama sa dayuhan at namatay ang mga ito. . Nagtagumpay si Supe ngunit ang kanilang bayan ay nagkawasak-wasak.
Ngunit d sila nawalan ng pag-asa nagsimula ulit sila ng panibagong buhay at pagkatapos ng pananakop ay wala nang nagtangkang sumakop pa sa bayan nila dahil sa nabalitaang karumal dumal na pagkamatay ng mga mananakop.

Sunday, April 11, 2010

Ang anak ni Zeus

ni: Ian Kristofer P. Agbayani

Sa gitna ng karagatan ay natamasa ni Frigel at ang kanyang pamilya ang bagsik nito. Mga higanteng alon na pumapasok sa kanyang bangka.
Pagkatapos ng trahedya’y napansin nito ang isang malaking baul. Kinuha nito at binuksan. Mag inang sina Thera at Ian ang laman nito. Inalagaan nila si Ian dahil siya’y naulila na.
Isang araw inatake ng lamang-dagat ang bangka at nalunod sina Frigel maliban kay Ian na nakatakas sa lupit ng halimaw. Sobra ang kalungkutan ni Ian, at nalaman nito na ang pumatay sa kanila ay si Poseidon. Simula noon ay galit na siya sa mga Diyos at Diyosa.
Nahuli ng mga kawal si Ian at inilagay sa palasyo. Dahil sa laki ng kanyang katawan at alam ng hari na may abilidad ito sa pakikipaglaban, ginawa nilang isang kawal si Ian.
Habang natutulog si Ian, ay linapit siya ng isang agila na puti. Kinausap ng agila si Ian at nagpakilalang siya ang ama nito. Nagtaka si Ian dahil isang hayop ang ama niya pero ilang sandali’y naging si Zeus ito. Hindi naniwala ang anak nito at galit siya sa kanya. Naipamana kay Ian ang kapangyarihan ng kanyang ama. Umalis si Zeus at bumalik sa Olympus.
Umaga’y dumating at ipinadala ng hari ang mga kawal sa isang labanan. Pumunta si Ian at nakipaglaban. Nalaman ng mga kapwa niya kawal na siya’y anak ni Zeus dahil habang sila’y nakikipaglaban, lumabas ang kanyang malakas na kapangyarihan na siyang tumalo sa mga kalaban.
Nagtagumpay sila at naging bayani na si Ian sa kaharian. Binigyan siya ng mga espesyal na serbisyo. Simula noon ay naging tagapagtanggol na siya sa mga naaapi at namumuno sa mga labanan.
Lumipas ang panahon at unti- unting natanggap ni Ian na ang kanyang ama ay si Zeus. Pumunta siya sa Olympus at tinanggap nito ang kanyang ama. Naging makapangyarihan si Ian. Namatay si Zeus dahil sa kanyang kapatid na si Poseidon na gutom sa kapangyarihan. Naging malupit si Poseidon sa mga tao.
Iba’t- ibang mga halimaw ang ginagawa ni Poseidon at ipinapadala nito sa mga iba’t- ibang bayan para maghasik ng kasamaan. Pero hindi pumayag si Ian na mangyari ito, at tinawag siyang Almighty Ian. Siya ang tumutulong sa mga naaapi.
Hindi matatalo ng kasamaan ang kabutihan. Nagharap sina Poseidon at Ian at naglaban. Napatay ni Ian si Poseidon at nagbalik ang kapayapaan sa kaharian. Naging Diyos ng mga Diyos at Diyosa si Ian at naging makapangyarihan. Ipinagpatuloy nito ang hindi natapos ng kanyang ama na tungkulin sa Olympus at sa buong mundo.

Kwintas ng Nakaraan

ni: Robin Giller Agustin

Si Gabriel ay isa lamang sa mga batang magtrotroso sa kanilang nayon. Araw-araw na lang ay pumuputol sila ng mga punongkahoy upang ibenta sa ibang nayon. Dahil sa patuloy nilang ginagawa, halos makalbo na ang lahat ng mga gubat sa kanilang lugar. Wala namang magawa ang mga ibang taga-roon kasi wala namang maayos na pamamahala ang kanilang maliit na nayon upang magkaroon ng legal na batas o utos na ipagbawal ang pagtrotroso doon.

Hanggang isang araw, nangyari na nga ang kinatatakutan ng mga ibang residente sa nayon, tuluyan ng naging kulay tsokolate ang dati’y napakaluntian nilang kagubatan. Agad na nalaman ito ni Diana, ang dyosa ng kagubatan. Nagalit siya ng husto sa mga taga-nayon sapagkat kanilang inabuso ang kanyang biyaya sa kanila. At sa sobrang galit, pinaglaho niya lahat ng kanilang mga alagang hayop, sinalanta ang mga lupang sakahan, tinuyo ang mga ilog, at ang pinakamalala sa lahat, nagpalaganap siya ng nakakahawa at nakamamatay na sakit.

Sa isang iglap lang, binawian na agad ng buhay ang mga taga-roon, babae’t lalaki,matatanda, maging mga bata ay damay. Kaya naman sobra na lang ang pagkagulat n iGabriel at ng kaniyang mgakasama ng datnan nila ang mga bangkay ng mga tao doon. Wala silang kaalam-alam sa nagyari sa kanila sapagkat nasa ibang lugar sila upang maghanap ng ibang mapagkukunan ng torso.

Habang pinagmamasdan ni Gabriel ang mga bangkay, biglang may humawak sa kanyang paa. Iyon pala ay si Romualdo na naghihingalo na. Tatanungin sana siya ni Gabriel kung ano ang nangyari sa kanila pero inunahan siya nito at sinabing “Kayo, kayo ang may gawa nito, kasalanan niyo”. Nagulat si Gabriel sa sinabi ni Romualdo bago ito namatay. Ngunit pagkaraan ng ilang minuto, doon lang niya napagtanto na dahil sa ginawa nila, pinarusahan ni Diana ang mga kapwa residente nila sa nayon.

Sising-sisi si Gabriel sa kinahinatnan ng mga residente sapagkat dahil sa kanila kungbakit nadamay ang mga walang kinalaman. Ngunit sa kabila ng lahat, kailangan paring ipagpatuloy ng mga batang magtrotroso ang kani-kanilang buhay kaya naman, sila’y naghiwa-hiwalay upang simulan ulit ito.

Isang araw, habang nasa paglalakbay, nakita ni Gabriel ang isang grupo ng mga diyos at diyosa na pinangungunahan ni Hades, ang diyos ng kabilang mundo na nag-uusap. Lumapit siya ng kaunti upang pakinggan kung ano ang kanilang pinag-uusapan, at doon na niya nalaman na balak nilang itumba ang pamamahala ni Zeus upang masakop ang buong sanlibutan. Agad siyang nagtago kasi narinig rin niyang tatapusin nila lahat ng hahadlang. Natakot siya sa bantang iyon kasi kapag nahuli o kaya nama’y nalaman nila na nakikinig siya habang sila’y nagplaplano, siguradong kikitlin siya ng mga ito. Simula noon, wala ng araw na hindi natatakot si Gabriel sa pangambang matuklasan nila ang kanyang sikreto.

Hanggang nangyari na nga ang mga masasamang plano nina Hades, tuluyan na nilang natalo si Zeus at napagharian na nag buong mundo. Naglakas-loob si Gabriel na lumabas sa kanyang lungga para Makita ang kinahinatnan ng giyera. Nakokonsensya siya sa sinapit ng iba bunga na rin ng kanyang kaduwagan. Pabalik na sana siya sa kanyang pinagtataguan nang lumapit sa kanya ang hinang-hania na si Zeus. Pinakiusapan ni Zeus si Gabriel na tulungan siya ngunit wala namang alam na anumang maitutulong si Gabriel. Paulit-ulit na sinabi ni Zeus na siya na lang ang kanilang pag-asa, ang natitirang pag-asa ng mundo. Gulong-gulo si Gabriel sa mga naririnig nito mula kay Zeus. Biglang hinawakan ni Zeus ang kanang palad ni Gabriel tsaka nito ipinatong ang kwintas na isang orasan ang pendant. “Alam kong tanging ikaw na lang ang makagagawa nito kaya ipinagkatiwaka ko sa ioy ang kwintas upang tulungan kang maituwid ang lahat ng pangyayari, mag-iingat ka sa iyong paglalakbay”, paalala ni Zeus bago siya biglang naglaho.

Isinuot niGabriel ang kwintas at pagkaraan ng ilang minuto, biglang nagbago ang kanyang kapaligiran. Naglakad-lakad muna siya upang magmasid hanggang nakita niya na nagpupulong ang ibang diyos at diyosa gaya ng dati. At doon na nga niya nadiskobre na ibinalik siya ng kwintas sa nakaraan. Kaya naman agad na niyang binalaan ang pamahalaan ni Zeus upang ito’y makapaghanda. At nang isinagawa na nina Hades ang kanilang plano , laking gulat nalang nila nang nabuko at natalo sila nina Zeus.

Nagkaroon ng isang malawakang pagdiriwang para sa pagkapanalo nina Zeus at doon rin pinarangalan si Gabriel sa katapangang kanyang ipinamalas. At bilang gantimpala, tuluyan ng naging kay Gabriel ang mahiwagang kwintas na siyang magiging sandata niya tungo sa nakaraan para sa kinabukasan.

“Blackstar” ni Jan Lanier Tolentino

Minahal ng mabubuting tao, kinatakutan ng masasama, eto si Blackstar, tagapagtanggol ng sangkatauhan.

Isang gabi, sumalakay ang grupo ni Orochimaru, ang pinakamahigpit na kalaban ni Sasuke (tatay ni Blackstar). Balak ni Orochimaru na wasakin ang planeta at buong angkan ni Sasuke. Hinarap naman ni Sasuke na walang takot ang grupong binuo ni Orochimaru. Sa kasawiang palad ay natalo si Sasuke dahil isa laban sa marami ay sadyang hindi patas. Ginamit ni Sasuke ang kanyang natitirang lakas at pinadala niya sa ibang dimension ang kanyang kasisilang na anak. Tuloyan ng nawasak ang planeta ni Sasuke. Nadiskobre ni Orochimaru na nawawala ang anak ni Sasuke at inutusan niya lahat ng kanyang kawal na hanapin at paslangin ang sanggol.

Napadpad sa planetang Earth ang sanggol ni Sasuke. May isang mag-asawa na sabik na sabik ng magkaanak ang nakapulot sa sanggol. Pinangalanan nila itong Soul dahil naniniwala ang magasawa na nanggaling ito sa kalangitan.

Pagkalipas ng ilang taon at nadiskobre na ng binatang Soul ang kanyang kapangyarihan. Walang pagkakaiba ito sa planeta ng kanyang ama na si Sasuke, punong-puno pa rin ito ng krimen kaya naman naisip ni Soul na gamitin ang kanyang kapangyarihan upang ipagtanggol niya ang sangkatauhan. Sumusuot siya ng maskara upang takpan ang tunay niyang mukha at ginamit niya ang pangalang Blackstar.

Malapit na ang grupo ni Orochimaru sa planetang Earth at lahat ng planetang nadadaanan nila ay winawasak nila ito.

Ang kapalaran ba ni Sasuke ay maipapasa sa kanyang anak na si Soul?. O kaya’y ibang pagtatapos mangyayari pag nagsagupaan na ang dalawa?.

Patuloy na lumalaban si Blackstar at ang Tadhana lamang ang nagiisa niyang kakampi..

Saturday, April 10, 2010

Kaharian

Noong unang panahon may isang prinsesa na ubod ng ganda at may isang prinsipe naman na naging kasintahan ng prinsesa. Naging masaya ang dalawa sa kanilang pag-iibigan, ngunit may biglang humadlang sa kanilang pag-iibigan at ito ay ang nag-iisang matandang magician sa kanilang kaharian. Nagbanta ang matanda na kong hindi mapapasakanya ang prinsessa ay papatayin niya lahat ng tao sa kanilang kaharian. Walang nagawa ang hari kundi ibigay ang prinsessa .Pero hindi pumayag ang prinsipe at nakipaglaban ito sa matanda. Nanalo naman ang prinsipe at binalikan niya ang prinsesa ngunit nang pabalik na siya ay may biglang sumaksak sa kanya sa likod at yun pala ang matanda na naghihingalo na. Biglang nahimatay ang prinsipe at namatay naman ang matanda. Pinahanap ng prinsessa ang prinsipe pero di na ito nakita pa. Ang prinsipe pala ay dinala ng isang babae sa kanilang bahay na labas na sa pinaghaharian ng prinsessa kaya di nila nakita ang prinsipe. Lungkot na lungkot ang prensesa sa pagkawala ng kanyang minamahal na prinsipe. Pagkaraan ng ilang araw ay namalayan na ang prinsipe at nakita niya na nasa bahay pala siya ng isang babae. Nagpasalamat ang prinsipe sa babae at sabay rin na umalis ang prinsipe pero hindi pumayag ang babae dahil natutunan na niyang mahalin ang prinsipe, pero nagpaliwanag ang prinsipe kung bakit hindi siya pwede magtagal at naintindihan naman ito ng babae at bumalik na ang prinsipe sa kanilang kaharian. Nang makarating siya doon ay nakita niya ang prinsesa na ikinakasal sa isang binata, pinigilan ng prinsipe ang kasal, pero hindi pumayag ang hari na itigil ang kasal kaya inutusan ng hari ang kanyang mga tauhan napatayin ang prinsipe, nakipaglaban ang prinsipe sa mga kawal ng hari pero masyadong madami ang mga kawal at hindi ito nakaya ng prinsipe at biglang dumating ang isang hukbo ng kawal na galing sa ibang kaharian at tinulungan ang prinsipe. Nakatakas naman ng ligtas ang prinsipe at ang prinsessa, at dinala sila nang mga kawal sa kaharian ng Berbania, ito pala ay pinamumunuan ng babae na nagpagaling sa sugat ng prinsipe,sinubukan lang pala ng babae ang pagmamahal nang prinsipe sa prinsessa at napatunayan niya naman ito. Binigyan ng babae ang magkasintahan ng isang lupa at bahay para doon sila tumira at namuhay sila nang maligaya. Ang magkasintahan ay nanganak ng isang lalaki hindi alam nang lalaki kung ano ang istorya nang kanyang mga magulang at namuhay siya nang tahimik haggang sa ipatawag siya nang reyna nang kanilang tinitirhan na bayan, hindi niya alam na gagawin pala siyang isang magiting na mandirigma ng kanilang kaharian ng magkaroon ng digmaan sa kabilang kaharian na pinanggalingan ng prinsessa noon, ay sumali dito ang lalaki, pinasali siya nang reyna sa susulong na hukbo para sakupin ang kaharian ng Entaryuio (kaharian ng prinsessa noon) naging madugo ang labanan pero sa kasamaang palad hindi sapat ang mga hukbo na ipinasugod ng kaharian ng Berbanya sa kaharian ng Entaryuio at ang lalaki lang at iilang kasamahan ang nakaligtas. Kahit talo na sila ay di parin sila sumuko at nagbantay pa rin sila sa kaharian ng Entaryuio, naglakad-lakad ang lalaki nang makita nito ang napakagandang babae na tumitingin sa langit nang hindi nagiisip niligawan niya ang babae at dahil gwapo rin at mabait ang lalaki pumayag ang babae na hindi alam kong taga saan ang lalaki nagsama ang dalawa ng malaman ng hari ng Entaryuio na may mga spy pala sa kanilang kaharian ay nagpadala siya ng mga kawal para hanapin ito, nalaman naman kaagad ito ng lalaki at pinauwi niya ang iilan sa kanyang mga kasamahan para sabihin sa reyna ang mga nalaman nila at ang iba ay nagpaiwan para lituin ang mga kawal, marami sa kasamahan ng lalaki ang napatay at ang iba ay nakaligtas ang lalaki ay nagpaala muna bago ito umalis pero nakita siya ng mga kawal ng hari at hinuli siya pero naglaban ang lalaki at nakapagtago ito sa dilim pagkakinabukasan ay nagpadala ang reyna nang 10,000 na kawal para sakupin ang kaharian ng hari tumagal ang laban ng iilang araw at maliit nalang ang pag-asa ng hari na manalo dahil masyadong marami ang kawal ng reyna compara sa hari , natalo ang hari . Akala ng hari na sisirain nila ang boung kaharian pero nagkamali siya ibinigay ng reyna ang truno ng hari sa lalaki na, hindi nakapaniwala ang lalaki at ang hari sabay tanong naman nito kung bakit niya ibinigay sa lalaki ang trono sinagot naman ito ng reyna na ang lalaki ay ang anak ng hari na naglayas, laking tuwa ng hari nang malaman ito nabuhay pa pala ang kanyang apo. At nabuhay ang lalaki bilang hari at ang kanyang kasintahan bilang reyna sa kaharian ng Berbanya, at nabuhay sila nang matiwasay at maligaya. Pagkaraan ng ilang taon ay namatay na ang lalaki at pinalitan siya nang anak, may mga kaharian na gustong sakupin ang Berbanya pero di sila nanalo.


Ipapasa ni:
Mark Ryan Namnama

Wednesday, April 7, 2010

Hikaw

sa panunulat ni MARK LEVI MARTIN






Sa bayan ng Kanto, may mga boyscout na nagcamping sa isang misteryosong kagubatan. Sa kagubatan na iyon ay meron daw isang kakaibang nilalang.

Isang gabi si L ay naiihi. Pumunta siya sa isang malaking puno. May sumusunod sa kanya, sinusundan siya ng kapwa boyscout. Si L ay pinagbubugbog ng mga limang boyscout hanggang siya ay namatay. At ng nalaman ng mga boyscout na namantay na ito ay nagtatakbuhan sila. Ngunit may isang nilalang na humila sa bangkay ni L. Dinala niya ito sa isang kuweba. Kinagat niya ang likod ni L, at makalipas ang ilang oras biglang nabuhay si L.

L: Sino ka? Nasaan ako? Anong nangyari sakin?
Echo: Huwag kang matakot. Ako si Echo, isa sa mga diyos at diyosa na gumagabay at tumutulong sa mga nilalang. Ikaw ay pinagbubugbog ng iyong kapwa boyscout hanggang ikaw ay namatay.
L: Salamat! Pero kailangan ko nang umuwi sa amin. Baka hinahanap na ko ng mga magulang ko.

Aalis na sana si L ngunit sumakit ang kanyang katawan.

Echo: Huwag mong pilitin ang iyong sarili. Hindi pa naghihilom ang mga sugat at pasa mo. Kailangan mo munang magpahinga.

Kinaumagahan nagising si L.

L:hindi ko man lang nailigtas ang sarili ko sa mga boyscout na iyon. Kung meron lang sana akong kapangyarihan.

Narinig ni Echo ang sinabi ni L. tinanggal niya ang kanyang kakaibang hikaw. Ibinigay niya ang hikaw kay L.

Echo: Tanggapin mo ang mga hikaw na ito.
L: Para saan ito?
Echo: Ito ang kakaibang hikaw na nanggaling pa sa Olympus. Kapag sinuot mo ito, pwede kang maging isang beast o halimaw. Pwede ka ring maging ibat ibang hayop at hindi ka pa tinatablan ng kahit anong armas.

Si L ay bumalik sa kanilang tahanan ngunit may mga armadong lalaki. Kaagad-agad siyang pumunta sa loob ng bahay at nakita niya ang kanyang mga magulang na nakahandusay sa sahig.

L: Inay!!! Itay!!! Pagbabayaran niyo ang ginawa niyo sa aking mga magulang.

Pinagpapatay niya ang mga armadong lalaki. Binaril ng isa si L ngunit wala siyang natamong sugat. Makalipas ang ilang taon. Napag-isip-isip ni L na magagamit niya ang kanyang kapangyarihan upang ipagtanggol ang mga naaapi at nangangailangan ng tulong.
Isang araw habang nagmamasid si L sa tuktuk ng puno, may isang babae na tumatakbo at siya ay gustong gahasain ng mga lalaki. Kaagad na tinulungan ni L ang babae.

L: Bitiwan niyo siya.
Mga lalaki: Bakit sino ka ba? Super hero ka? Hahaha. Hangal ka.

Pinagbubugbog nila si L.

L: Iyan lang ba ang kaya niyo? Ngayon ako naman.

Sinuntok niya ang mga ito at iginapos niya ang mga ito. At saktung-sakto na may nagrorondang pulis.

Tinanong ng mga pulis kung ano ang kanyang pangalan.

L: Ako si L, ang magtatanggol sa mga nangangailangan ng tulong ditto sa Kanto.

Makalipas ang ilang araw, nakita ni L yung babaeng iniligtas niya noon. Gusto niyang lapitan ito ngunit natatakot siya. Pinuntahan kaagad niya si Echo upang magpatulong at tinanong niya na,

L: Paano ba umibig? Pwede bang tulungan mo ako na mapaibig yung babaeng maganda na nakita ko sa parke?

Echo: Hahaha! Iyan lang ba? Meron akong kaibigang diyos na may kakayahang nakakapag paibig. Kupido, halika rito kaibigan. Gusto sanang magpatulong itong kaibigan ko. Matutulungan mo ba siya?

Kupido: Ahaha! Oo naman aking kaibigan. L tara na aking kaibigan. Ituro mo lang saakin kung nasaan siya.

Pumunta sila sa parke at nang nakita na nila ito ay kaagad-agad na itinutok ni Kupido ang kanyang pana at nang malapit na si L sa babae ay binato ni Kupido yung babae. At doon, hindi pa nakalalapit si L sa babae ay biglang niyakap na ng babae si L. tumalab ang kapangyarihan ni Kupido sa babae. Kinilala nila ang isat isa at ang pangalan ng babae ay Dorothea. Nagpapasalamat siya sa tulong ni Kupido at Echo.

Asul na Pakpak

ni: Hazel Joy Corpuz

Ang bayan ng Kagebu ay dating isang maganda’t maunlad na bayan. Ito ang pinakamagandang bayan sa mundo ng Zuproc,kung saan ang kanilang Diyos ay si Asclepius. Ngunit si Asclepius ay pinatay ni Jupiter, ang diyos ng lahat ng mga diyoses dahil sa iang makasalanan na Gawain sa mga diyos, ang pagbuhay niya sa isang patay na babae. Sa pagkamatay ni Asclepius, ang bayan ng Kagebu ang napili na mamuno sa mundo ng Zuproc dahil sa maunlad ang bayan na ito. Ngunit sa paglipas ng panahon, sinalakay sila ng mga taga ibang bayan, ang bayan ng Shinn. Naiinggit ang mga taga Shinn dahil sa pagkakaloklok ng bayan ng Kagebu bilang mamuno sa kanilang mundo. Ito nga ang naging ugat ng hindi mamatay-matay na digmaan sa pagitan ng bayan ng Kagebu at Shinn. Marami mandirigmang Shinn ang magaling sa paggamit ng mahika at bihasa sila sa paggamit ng iba’t ibang kapangyarihan at kagamitan kaya’t sila’y galante na magtatagumpay sila sa pagwasak sa bayan ng Kagebu na syang taglay lamang ay ang mga makalumang kagamitan tulad ng espada. Maraming mandirigma ang palaging sugatan ngunit naagapan naman agad dahil sa tulong ng isang magandang dilag na si Lezah, na nagtataglay ng kakaibang katangian na magpagaling sa anumang sakit at sugat na sya lamang ang nagtataglay. Palagi niyang kasama ang kanyang kababata na si Alvis, isa ding katulad ni Lezah na nagtataglay ng kakaibang “armor shield” na hindi nasisira ng kahit anong tumama dito. Si alvis rin ay ang pinuno ng mga mandirigmang Kagebu. Palagi siyang ginagamot at inaalagaan ni Lezah kasama ang iba pang mga mandirigma. Dahil sa pag-aalagang nakukuha niya kay Lezah, hindi niya mapigilan ang unti-unting pagkahulog ng kanyang kalooban sa kanya, lingid sa kaalaman ng dalaga.
“Lezah binibini, magpahinga ka muna, isipin mo naman ang iyong sarili. “ sabi ni Alvis kay Lezah.
Ngumiti lamang si Lezah sa kanya.
“Huwag kang mag alala Alvis, ayos lamang ako at ginagawa ko lamang ang tama.” paliwanag ni Lezah.
Buong pusong ginagamot ni Lezah ang mga sugatang mandirigma ng Kagebu. Siya ang nagsisilbing doctor sa kanilang bayan. Araw man o gabi, wala syang ginagawa kundi ang pag gagamot hindi lamang sa mga sugatang mandirigma, maging sa mga kababayan niya na may sakit. Marami na syang napagalingin dahil sa hindi maipaliwanag na katangiang taglay niya. Lingid sa kanilang kaalaman ng mga taong kanyang pinapagaling, may kondisyon palang kapalit na kanyang kinakaharap sa bawat taong kanyang napapagaling. Bawat beses na paggamit niya ng kanyang kapangyarihan, nababawasan ang kanyang sariling buhay depende sa kalala ng kanyang pinapagaling. Ngunit ayos lamang iyon sa kanya basta matulungan at mapagaling niya ang mga may dinaramdam niyang mga kababayan. Hindi niya ipinahahalata ang panghihinang kanyang nararamdam, subalit, ang hindi niya alam, napapansin iyon ni Alvis kaya naisipan niyang kausapin si Lezah ng masinsinan.
“Magtapat ka nga sa akin Lezah, may dinaramdam ka ba?”
hindi umimik si Lezah, kayat hinawakan ni Alvis ang mga kamay ng dalaga.
“Pakiusap,Lezah!!”
Nakita ni Lezah ang pagiging seryoso ni Alvis sa kanyang mga mata kayat ipinagtapat nga niya sa kanya ang epekto ng kanyang panggagamot.
“Itigil mo na ang iyong panggagamot Lezah! Pakiusap!” nag aalalang sabi ni Alvis. “Hayaan mo na lamang na ang mga doctor sa bayan ang gumamot sa amin at sa mga tao ditto sa Kagebu”
“Pero Alvis, ito talaga ang nakatakdang tadhana sa akin. Alam mo na ako ang dahilan kung bakit binuhay ni panginoong Asclepius ang aking Ina!! Kailangang gampanan ko ang naiwan ng aking ama bago siya pinatay ni panginoong Jupiter!!”
“Pero bakit kailangang mabawasan pa ang iyong buhay? Bakit ganito? Bakit ngayon mo lamang ipinagtapat sa akin ito sa tagal na nating magkasama?” natatarantang tanong ni Alvis.
Nginitian ni Lezah si Alvis sabay haplos sa mukha ng binata.
“Maraming salamat sa iyong pag aalala Alvis, magiging ayos lamang ako. Alam kong andyan ka at sinusubaybayan lamang ako ng aking ama sa itaas.”
Sila’y nagsumpaan na sila’y magiging maayos hanggang sa maibalik muli sa ayos ang kanilang mundo na nasira dahil sa digmaan. Kinabukasan, nagpadala ng sulat ang mga taga Shinn na nagsasaad na ito na umano ang magsisilbing pinakamatinding laban na mararamdaman ng mga taga Kagebu. Nag aalala ang mga tao sa bayan sa maaring magiging kahihinatnan ng digmaan. Tinipon lahat ni Alvis ang kanyang mga mandirigma.
“Kaya natin ito! Mabuhay ang Kagebu!!” sigaw ng mga mandirigma sa kanilang pagtitipon-tipon.
“Pakibigay na lamang kay Lezah ang sulat na ito mula sa akin.” Sabi ni Alvis sa isa nyang kasamahan na naiwan bago sila lumakad.
Nang dumating na si Lezah para gamutin ang mga bagong sugatan na mga mandirigma ay nakaalis na sina Alvis.
“Naka alis na po sila.” sabi ng isa sa mga tumutulong sa kanya sa pag gagamot.
Bigla nalang nakaramdam ng kaba at takot sa dibdib si Lezah. Hindi nya alam kung bakit.
“Nga po pala, binibining Lezah, nag iwan po si ginoong Alvis ng sulat para sa inyo.” Agad na kinuha ito ni Lezah at binasa nito ang linalaman ng sulat.
“Lezah,oh aking prinsesa na bumihag sa aking puso’t kaluluwa, maaring ito na ang huling sulat ko para sayo. Ito na ang pinakamatinding laban na aking pupuntahan. Hindi ko masisigurado ang maaring mangyari sa laban na ito. Tanging pakiusap ko lamang sayo, alagaan mo ang iyong sarili. Huwag mong pabayaan ang iyong katawan. Gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para panatilihing ligtas ang aking mga kapwa mandirigma gamit ang “armor shield na ginawa pa ni panginoong Hephaestus. Hinding hindi ko hahayaan na mabawasan ang aking mga kasama o kaya’y masugatan ng malala dahil sa alam ko na buhay mo na naman ang isasakripisyo mo. Lezah, hindi ko kayang nakikita kita na nahihirapan dahil, mas matindi pa ang sakit na aking nararamdam sa hirap na iyong dinaranas. Gusto kong makasama pa kita ng matagal ngunit sadyang ganito ang tadhana, may kanya-kanya tayong kailangang gampanan. Mahal kita Lezah. Paalam”
Naiyak si Lezah sa laman ng sulat ni Alvis. Hindi niya mapigil ang pagdaloy ng luha sa kanyang mga mata, ngunit pinunas niya ito at inisip nya ang maraming nangangailangan ng kanyang tulong. Ginamot niya lahat ng mga bagong sugatan at sila’y gumaling. Habang siya’y nang gagamot ay nakaramdam siya ng kunting panghihina.
“Hindi ko maaring ipakita aking kahinaan sa kanila! Marami pang nangangailangan ng aking tulong.” Tuon niya sa kanyang sarili.
Habang siya’y nang gagamot, may ilang mga mandirigma ang iniuuwi nilang sugatan.
“Malalakas talaga sila!!” sabi ng isa.
“Oo, pero pasalamat tayo kay ginoong Alvis dahil ginagawa niya lahat ng kanyang makakaya para hindi tayo tamaan ng kabila” sabi naman ng isa.
Lubos na ang pag aalala ni Lezah kay Alvis. Sa gitna ng labanan, marami nang pinsala ang nangyayari.
“Huwag kayong mag alala mga kasama! Alam kong tayo ang magwawagi!” sigaw ni Alvis na sumasangga sa mga inihahagis ng mga taga Shinn.
Apoy, malalakas na hangin at malalakas na mga mandirigma ang kanilang kinakaharap. Tira lamang ng tira ang mga kalaban ngunit hindi gumagawa ng kilos ang mga taga Kagebu. Sa palaging pagtira ng kalaban, unti-unti silang nanghina, at sa panghihinang yaon ng kalaban kumuha ng bwelo sina Alvis. Itinira nila sa mga kalaban ang maraming mga pana at sumugod sa kinalalagyan ng kalaban. Maraming mga taga Shinn ang natamaan at naubusan ng kapangyarihan hanggang, espada sa espada na ang naging laban. Maraming mga nasugatan ngunit ginagawa ni Alvis ang lahat para mapanatili na walang mababawas sa kaniyang mga mandirigma. Pakatapos ng malaking laban na ito, natalo ang mga taga Shinn. Mraming namatay na mga taga Shinn kaya’t tuluyan na silang sumuko at tinanggap ang katotohanan na hindi nila kailanmang matatalo ang Kagebu.
“Mabuhay ang Kagebu!!” sigaw ng mga mandirigmang Kagebu.
Mabilis na naihatid ang balita sa bayan at nagkakasiyahan na sila. Nang makarating ang balita kay Lezah, agad itong tumakbo papunta sa lugar kung saan naganap ang huling digmaan kasama ang taong bayan. Nakita nila ang mga mandirigma na nagsasaya at ang mga kalaban na nakahimlay sa lupa. Papalapit na si Lezah kung nasaan si Alvis ng biglang may sumigaw.
“Ginoong Alvis!!!!!!!”
Nagulat na lang si Lezah nang makita niya na may nakatusok na espada sa dibdib ni Alvis. Tinusok siya ng isa sa kanilang kalaban bago ito matuluyan. Tumakbo agad si Lezah papunta sa direksyon kung nasaan si Alvis. Inakap niya ito at napaluhod silang dalawa sa lupa. Dahang-dahang tinanggal ni Lezah ang espada na nakatusok kay Alvis.
“Alvis, magpakatatag ka, pagagalingin ko ang iyong sugat!!” sabi ni Lezah habang siya’y umiiyak.
Ngumiti si Alvis at pinigilan si Lezah.
“ Huwag!! Hanggang dito na lamang ako Lezah.” nahihirapang sabi ni Alvis habang dumadaloy ang maraming dugo mula sa kanyang katawan.
“Ngunit Alvis.. paano na ang pangako natin sa isat-isa?” umiiyak na sabi ni Lezah at hinigpitan ang akap kay Alvis.
Tinanggal ni Alvis ang pagkakaakap ni Lezah sa kanya at unti unting hinawakan ang mukha ni Lezah. Hahalikan niya sana siya ngunit hindi na niya kaya.
“Hindi ko na kailan mang mababanggit pa ang iyong pangalan. Paalam, ma..hal… ki…ta.. .Le…za..a..a.h” at nabawian na ng buhay si Alvis.
Lubos ang pag iyak ni Lezah habang akap-akap parin ang duguang katawan ni Alvis.
“Mahal kita Alvis!!”
Awang awa sa kanya ang mga kababayan nila na nag iiyakan na din sa nangyayari. Nagulat nalang sila ng biglang may pumalibot na napakagandang ilaw sa kanilang dalawa. Tumayo siya Lezah habang unti-unti siyang inilulutang ng ilaw na pumapalibot sa kanya. Humarap siya sa mga tao at ngumiti.
“Magiging maayos rin ang lahat,huwag kayong mag-alala. Paalam at salamat!!”
Tumingin siya sa kalangitan at pumikit.
“Hinihiling ko saiyo oh! Aking amang Aclepius, kunin mo ang aking buhay kapalit ng pagbabalik mo sa dating kaayusan sa bayan ng Kagebu at pagalingin lahat ng mga sugatan!!”
Biglang tumubo ang napakagandang pakpak sa kanyang likuran na siyang nagpatingkad sa kanyang kagandahan. Unti-unting ikinulong si Lezah ang kanyang sarili sa maasul-asul na pakpak nito.Napalibutan ito ng napakaliwanag na ilaw na syang sumilaw sa mga tao Nang imulat nila ang kanilang mga mata, nsghuhulugan ang mga asul na balahibo mula sa pakpak ni Lezah na bigla nalang nawala. Tinignan nila ang paligid at ang lahat ay bumalik na sa dati nitong kaayusan at ang mga sugatan ay gumaling. Maraming humanga sa magkasintahan at kanilang pinaniwalaan na ang dalawa’y nasa magandang lugar na at nagsasama nang masaya at ginagabayan ang bayan ng Kagebu.

*****WAKAS*****

Ang Mayamang Tao ni Dennis Austria

Sa isang syudad may isang lalaking nagngangalang Pablo.Walang siyang anak,asawa o kamag-anak.Nag-iisa lng siya sa mundo.Siya ay isang mayamang lalaki.Ngunit siya ay may sakit sa puso at wala ng lunas ito.Gusto niyang ipamana ang lahat ng kanyang kayaman pero wala siyang pwedeng pagpamanahan.Kaya naisip niya na maging isang pulubi ang pumunta sa iba't ibang bahay para malaman kung sino ang karapat-dapat na magmana ng lahat ng kanyang ari-arian.Sa kanyang paglalakad nakakita siya ng isang babae at sinubukan niyang humingi ng pagkain para masukat kung siya na ang hinahanap niya.Pero sa halip na siya ay bigyan tinulak pa siya ng babae.Kaya si Pablo ay umalis at pumunta sa ibang barangay.Doon nakakita siya ng isang lalake na kumakain ng tinapay.Siya ay muling pinagtabuyan at tinulak.Siya ay umupo sa isang gilid at may nakakita sa kanya,isang binatang lalaki na naghahanap ng trabaho."Tatang mukhang gutom na gutom na kayo",sabi ng binata."Eto po o pagkain",alok ng binata."Maraming salamat iho napakabuti mo.Gusto mo bang pumunta sa bahay ko?,tanung ni mang Pablo.Ang binata ay nagtaka sa sinabi ni mang Pablo pero siya ay sinamahan niya at ngaulat siya ng tumapat na sila sa isang malaking bahay."Tatang sigurado po ba kayong ito ang bahay nyo?,tanung ng binata na nagtataka."Oo naman,halika at pumasok tayo",sagot ni mang Pablo.Sila ay pumasok ang sila ay binati ng mga kasambaahy ni mang Pablo.Kaumagahan ikinuwento ni mang Pablo ang lahat."Dahil sa iyong mabuting kalooban ikaw ang magmamana lahat ng aking ari-arian",sabi ni mang Pablo.Takang taka na masaya ang binata.Pagkalipas ang ilang buwan namatay na si mang Pablo at naging mayaman na ang binata.


Aral:Maging matulungin at mabait sa kapwa dahil meron itong kapalit na kabutihan na matatanggap mula sa panginoon.

Ang Taong Apoy ni Dennis Austria

Isang araw naisip ni Apollo na bumaba sa lupa upang maka paglibang.Siya ay ngakatawang tao tska bumaba sa lupa.Si Apollo ay diyos ng araw.Sa kanyang pamamasyal nakilala niya ang isang magandang babaeng mortal.Agad na nahulog ang loob ni Apollo sa babae.Lumapit si Apollo at nagpakilala pero hindi alam ng babae na diyos pala si Apollo.Pero nahulog din ang loob ng babae kay Apollo.Sila ay nagmamahalan at ang pagmamahalang ito ay nagbunga ng isang sanggol na lalake at siya si Pedro.Pero ng isilang si Pedro biglang nawala si Apollo.Kaya lumaki si Pedro na walang ama.Lumipas ang maraming taon,binata na si Pedro.Isang araw pumunta sa kagubatan si Pedro upang mangaso kasama niya ang kanyang kababata na si Turko.Sa kanilang pangangaso,bigla inatake ng tigre si Pedro at nung iniharang niya ang kanyang kamay bigla itong umapoy.Gulat na gulat si Pedro pero hindi ito nakita ni Turko kaya inilihim na lang niya ang kababalaghang nangyari sa kanya.Sa kanyang pangangahoy,nauulit na naman ito.Nasunog ang kahoy na kanyang hinahawakan.Hindi niya alam sinusubaybayan pala siya ng kanyang ama na si Apollo.Kaya bumaba si Apollo sa kinaroroonan ni Pedro.Nagpakila si Apollo kay Pedro."Pedro,ako si Apollo diyos ng Araw at ako ang iyong ama",sabi ni Apollo.Gulat na gulat si Pedro sa kanyang narinig.Hindi siya makapaniwala na ang kanyang ama ay isang diyos.Muling nagsalita si Apollo."Tuturuan kita kung pano gamitin ang iyong kapangyarihan",sabi ni Apollo.Itinuro ni Apollo ang lahat ng pwedeng gawin ng kanyang kapangyarihan katulad ng gumawa ng mga sandata na gwa sa apoy at gawing panangga ang apoy.Nang nalaman na niya ang lahat ng dapat niyang nalaman sa kanyang kapangyarihan,umuwi na siya sa kanyang ina na parang walang nagyari.Si Pedro ay pumunta sa bayan,doon may nakita siya kaguluhan.Nagbabarilan ang mga pulis ang ang mga armadong kalalakihan.Siya ay pumunta sa isang iskinita upang magkatawang apoy.Nagliyab ang ang kanyang buong katawan at lumipad sa kinaroroonan ng mga nagbabarilan.Nagulat ang mga tao sa kanilang nakita isang taong apoy."Sumuko na kayo kung ayaw nyo masaktan",sabi ni Pedro."Sino ka ba?",tanung ng isang armadong lalaki."Ako si Drago ang taong apoy",sagot ni Pedro.Agad niya pinaputukan ng mga armadong lalaki.Gumawa naman ng pananggang apoy si Pedro na ngayon ay Drago na.Hindi siya tinamaan ng mga bala.Sinugod niya ang mga lalaki ang binugbog pagkatapos nun may sinabi siya sa mga pulis."Kayo na ang bahala sa kanila",sabi ni Drago.Nagpasalamat ang mga pulis at lumipad na papalayo si Drago.Tuwing may krimen na nagaganap laging dumarating si Drago upang tumulong sa mga nangangailangan.Dahil siya ang tagapagligtas ng mga naapi.

TAYOG :Ni Jurelie Nikki V. Aguino

Sa kasagsagan ng ginhawa at saya, namumukadkad ang Debrosia sa masaganang pamumuhay. Bagaman ito ang pinakamaliit na nayon sa isla ng Handan, hindi ito nagpapahuli sa salik ng kapayapaan at pag-unlad. Sa nagdaang panahon ng karimlan, ito’y pilit bumangon sa dagok ng buhay.Ito’y dahil sa tulong ng iba’t ibang Diyos at Diyosa na nagagalak sa pinapakitang paniniwala ng mga tao sa kanila.
Ang mga dakilang bundok na pumapalibot dito’y nagsilbing pinakamalakas nilang tagapaglitas, pati ang ilog Katlantis na bumubuhay sa agrikulturang pamumuhay ng mga tao. Lahat ng ito’y gantimpala ni Demeter, Diyos ng Agrikultura, sa kanilang masidhing pagsisikap.
Ang nayon ay napaka-ayos, nasa mismong sentro nito ang munti nilang palasyo. Sa kanluran nito’y ang pook pagawaan, sa silangan ay ang pamilihan ng nayon at sa tabi nito’y ang malaking dambana kung nagaganap lahat ng pagdiriwang at pagtitipon. Sa likuran ng palasyo ay nandoon ang pook sambahan ng maharlika’t ng publiko sa iba’t ibang Diyos at Diyosa na naniniwala sa kanilang kakayahan.
Nagiging inspirasyon ng mga tao ang mabuting pamamalakad ng kanilang butihing haring si Panteleon at Reyna Hadjana. Lahat ay kuntento at walang angal sa lubos-lubos na kagandahang loob na pinapakita nila sa lahat ng mamamayan, anuman ang katayuan sa buhay.
“Mga butihing mamamayan ng Debrosia, magkakaroon tayo ng kasiyahan mamayang gabi!Ako ay humingi ng sampung barel ng alak kay Dionysius, ang Diyos ng Alak, bilang kontribusyon niya sa pagiging produktibo ng ating nayon!”, sigaw ng hari sa mga manggagawa na abalang-abala sa pook pagawaan ng nayon.
Lahat ng nakarinig ay nagalak at nagsigawan sa isa na namang butil ng kabutihan ng hari.
Kinagabihan ay mapayapang naganap ang kasiyahan sa malaking dambana. Napapalamutian ang dambana ng makukulay na bulaklak, makikitaan ng saya ang bawat mukha. Sa malaking pintuan ng dambana ay bumungad ang hari’t reyna kasama ang kanilang dalawang anak. Ang babaing lubos na hinahangaan dahil sa kakaibang taglay na kariktan ay si Grandiosa. Siya ay bunso ng mag-asawa, napakaganda nito na dahilan kung bakit marami nang lalaki ang napadpad sa kanilang lugar upang silayan ang kanyang natatanging ganda. Siya din ang dahilan kung bakit kilalang-kilala ang hari’t reyna. Ang isa naman ay si Keidia, hindi siya kasing ganda ni Grandiosa ngunit siya ay may karunungang walang makakatalo.
Lahat ay maganda sa hari’t reyna, ang tanging hindi katanggap-tanggap sa kanila ay mas gusto nila ang kanilang bunsong anak, si Grandiosa, kaysa kay Keidia. Ito ang tanging kinalulungkot ni Keidia. Lahat ay binibigay nila kay Grandiosa, anumang luho ang hingin nito. Ngunit kung si Keidia ang magmungkahi ay may limitasyon, Gayunpaman, nanatiling mabuti si Keida sa ama’t ina.
Isang araw, habang maganda ang sikat ng araw at maaliwalas ang kalangitan dulot ng kooperasyon ni Phoebus, Diyos ng liwanag, at ni Hera, ang Diyosa ng langit, ay nagmuni-muni si Keidia sa malawak nilang hardin. Napagisip-isip nito na lumayo upang mas palawakin pa ang kanyang talino upang pantayan ang natatanging ganda ng kaniyang kapatid. Kinagabihan ay humayo na si Keidia, habang ang lahat ay tulog at tanging nag mga guwardiya lang ang gising. Kanyang sinabi sa guwardiya na kunin ang susi ng silid aklatan dahil nais niyang magbasa. Agad naman itong sinunod ng guwardiya, nang makaalis ang guwardiya sa lagusan ay bilis itong pumuslit palabas at pumunta sa kanyang kabayo. Mabilis na pinatakboni Keidia ang kabayo at baka bumalik na ang guwardiya at masaksihan ang kanyang pagtakas.
Malayo na ang narating niya at wala siyang kaalam-alam kung nasaan na siya. Siya ay nasa gitna ng gubat Masadetse, ang nakakatakot na kanlungan ng mababangis na hayop. Sumigaw si Keidia, nagbabakasakaling may makarinig sa kanya. Nakaramdam siya ng takot nang walang sumasagot sa kanya. Biglang may nagpakita sa kanyang harapan na lubos niyang kinagulat at huminga ng malalim ng kanya itong namukhaan.
“Artemis, Diyisa ng buwan at pangangaso, ako ay nagagalak na ako’y inyong narinig!” bigkas ni Keidia ng may pagalang.
“Oh, Keidia! Ano ang iyong sadya sa gubat na ito sa kalagitnaan ng gabi?” malahimig niyang sagot.
“Ako ay naligaw, nais ko sanang magpakalayo at palawakin ang aking karunungan dahil sa palagay ko ay mayroong isang bagay akong hindi nalalaman!”
“Halika’t may nayon na malapit dito. Marahil nandun ang hinahanap mo, Prinsesa!”
Sa taglay na lakas at bilis ni Artemis ay wala pang isang iglap ay narating na nila ang nayon ng Ferusia.
Mabilis na tumakbo ang oras at muling sumikat ang liwanag ng buhay. Maagang bumangon si Keidia, natagpuan niya ang kanyang sarili sa isang malaking palasyo. Sa paglabas niya sa kuwartong tinulugan ay may lalaking makisig at matipuno ang pangangatawan ang ngumiti sa kanya.
“Magandang umaga, Prinsesa! Ika’y naa aming bahay, dinala ka ni Artemis dito ang aming dakilang tagapagligtas sa mga mababangis na hayop na sumasalakay.” Agad na pabungad ng lalaki.
“Maraming salamat, maari ko bang malaman kung sino ka?” naninibagong tono ni Keidia.
“Ako ang anak ni Zeus at Atheana. Ako si Vorenus, ang iyong tagahanga!” mahalumanay na pagpapakilala ng ginoo.
“Maraming salamat sa kabutihan niyo, at ako ay babalik na sa aking kaharian dahil nagaalala na ang aking ama’t ina,” sambit ni Keidia kahit alam niyang ayaw pa niyang umalis dahil sa pag-aakalang natagpuan na niya ang nais niyang malaman. Tumibok ang kanyanng puso at nagalak ng tunay sa nararamdaman.
“ Nais ko sanang humingi ng pabor sa iyo binibini?” ngiti ni Vorenus.
Hiningi nito na lumabas sila kahit maghapon lamang upang sila ay mas lubos pang magkakilala. Pumayag naman si Kiedia sa hinihingi ng ginoo. Masaya ang maghapon ng dalawa puno ng tawa at kilig ang kanilang mga puso.
Ipinagtapat ni Vorenus ang totoong nararamdaman kay Keidia, dahil sa labis din ang nararamdaman ng prinsesa ay pumayag naman ito na maging kasintahan niya.
Bago lumubog ang araw ay nagtungo si Vorenus sa kanyang ama habang abala sa pagpitas ng bulaklak si Keidia.
“Dakilang Zeus, aking ama, ang Diyos ng langit, ako ay nahumaling kay Keidia ang anak ni Haring Panteleon at Reyna Hadjana. Nais ko po sana bago siya lumisan ay mabigagyan ko siya ng kapangyarihang lumipad bilang tanda ng aking pagmamahal!” yuko ni Vorenus sa ama.
“Kung iyan nag nais ng aking butihing anak, ika’y aking pagbibigyan. Ibigay mo ang kwintas na ito sa kanya. Habang suot niya ang kwintas na ito at binigkas nag lipad siya ay lilipad ayon sa kanyang kagustuhang tayog!” sambit ni Zeus sapagkat ngayon niya lang nakita ang anak na ganun kasiya.
Abot langit ang saya niya na umalis sa palasyo ng ama. Bilis itong nagtungo sa kinalalagyan ni Keidia.
“Keidia, aking mahal, hawak ko ang kwintas ng katayugan! Kapag isinout mo ito at binigkas mo ang lipad, ika’y makakalipad aking sinta. Ito ang simbolo ng aking pagmamahal sa iyo!”
Natuwa si Keidia dito kaya’t inimbitahan niya ito sa kanilang kaharian. Mabilis nilang narating ang kanilang nayon dahil sa bagong kapangyarihan ni Keidia. Ngunit nabigla si Keidia ng madatnan niyang binabaha ang kanilang nayon. Puno ng sigawan at iyak ang paligid. Noong siya ay nasa malayo ay naging malabis ang mga tao kung kaya’t nagalit ang mga Diyos sa kanila. Umapaw ang ilog Katlantis, nagmistulang lawa ang paligid, marami ang namatay. Iniwan ni Keidia ang kasintahan sa toktuk ng bundok. At bumalik upang hanapin ang kanyang pamilya. Habang nasa himpapawid si Keida ay parang nadudurog ang kanyang pagkatao sa nakikita, agad niyang hinanap ang kanyang mga magulang. May sumigaw sa kanya at alam niyang boses iyon ng kanyang ama.
“Keidia, tulungan mo kami aking anak!” hinagpis ng hari.
Bilis na kinuha ni Keidia ang kanyang pamilya na inaanud na ng tubig at nilagay ito sa kinalalagyan din ng kasintahan.
“Mahal na ama’t ina ito po si Vorenus ang aking kasintahan ang anak ni Zeus na nagbigay sakin ng kakayahang lumipad!” pagpapakilala nito.
“Ako’y nagagalak ika’y nagbalik, simula noong ika’y nawala sinisi kami ng mga tao at sila’y nagpakatiwakal na kinagalit naman ng mga Diyos. Vorenus, maraming salamat sa pag-aalaga mo sa kanya!” hagkan ng hari kay Keidia.
“Oh!Aking Keidia! Saan ka nagtungo? Kami’y iyong pagpaumanhinan sa nagawa naming kasalanan sa iyo,” nag-aalala paring sambit ng kanyang ina.
“Aking kapatid, patawad! Ako’y lubos na nagagalak sa iyong natagpuan!” ngiti ni Grandiosa kay Keidia at Veronus.
Sa pamamagitan ng kagandahang loob at pagkakaisa, walang imposible kinabukasan!
“LIPAD!”

Tuesday, April 6, 2010

Hardin ni Sereena

ni Kayla Janica G. Ruiz

Alapaap ang siyang natatanging nating nakakapitan kapag tayo ay nag-aasam na makamtan ang ating mga hangarin sa buhay hangang sa tayo’y mauntod sa mga pasakit ng katotohanan. Mabuti’t may kasarinlan kung kaya’t tayo ay napapaligaya ng ating saliring pananaw.
Kung mahika ang pagbabasehan marami na sanang nabagong buhay, may napaginhawa at may nailigtas sa kasamaan. Ngunit kapag ang kapalaran na ang nagbiro siguradong di na tayo makakaiwas sa panibagong serye na tatamasan ng ating buhay. Kailangan ng mabisang sandata sa pagtuklas ng ating lihim na pagkatao.
Di matigil ang pagtakbo ng isang dalaga, bakas sa mukha ang galak sa pagpitas ng mga napakahalimuyak na bulalak na kanyang tanim. Pinagmamasda mo pa lang si Sereena, kariktan ang tiyak mangingibabaw. Bukod sa maamo niyang mukha ay taglay niya ang busilak na kalooban. Namumukod tangi siya sa bayan ng Ereo. Nakagisnan niyang alagaan ang kalikasan dahil sa turo ito ng kanyang ina. Ang kangyang inang nabigyang kaalaman ng pagmamahal sa nga namumukadkad sa kagandahang mga rosas. Dito sa munting hardin niya ibinihos ang kanyang mga oras, tulad ng mga sandaling siya ay nakakamit ng mga pasakit. Sa liblib na lugar matatagpuan ang kanyang hardin ang bunga ng kanyang emosyon.
Gabi na nang matapos ang trabaho ni Rufus sa barangay, kilala siya bilang kagalang-galang na kapitan. Ang kanilang pamilya ay tinuturing na mabuting ehemplo ng mga taong bayan.
Sa di inaasahan, isang lingo ay napapadalas ang pagdalaw niya sa hardin. Sunod-sunod ito dahil sa nais niyang maibsan ang kalungkutang kanyang tinatamasan. Nais niyang takasan ang mga sabi-sabi sa kanila. “Malanding babae” kung ituring ng mga kapitbahay. Taasan ng kilay ang kanyang mga kamag-aral sa tuwing daraan siya sa mga pasilyo.
Hindi man totoo, ginusto parin niyang isiwalat ang katotohanang hindi siya nagdadalang tao na bukambibig sa kanila. “Inay, itay nararapat lamang po na sa akin mangaling ito” ang wika ni Sereena. “Sigurado po akong hindi ako butis. Nais nila akong siraan dahil inaasam kong ako ang mangunguna sa aming klase ngayong taong ako’y magtatapos. Kailan man hindi po ako gagawa ng ikasisiran ng inyong pangalan.”
Ni minsa’y hindi sumagi sa isipan ng mag-asawang Rufus at Yara na totoo ang mga balita. Subalit hindi naging madaling maunawaan nina Mindy at Blaire, pinakamatalik na kaibigan ni Sereena. Pag-iwas ang natanggap niya sa kanila dahil sa kahihiyang kanilang aabutin. Ang buhay nga nama’y di sukat akalaing ang mga taong malapit ang siyang unang tatalikod. Sa isang tabi, naroon si Penn punong patnugot sa kanilang paaralan, tanging estudyanteng buo ang paniniwala sa kanya, di lamang ng ito pansin ni Sereena.
Panay ang pagbuhos ng luha si Sereena sa kanyang hardin. Umupo siya sa ilalim ng matibay na puno, bawat pagtulo ng kanyang luha ay sinabayan ng unti-unting paglakas ng hangin na siyang ikinagulat niya. Ang kanyang mga luha ay pinahid ng napalakas na hangin. Tanging pagkagulat ang makikita sa dalaga na lalong tumindi nang nagdilim ang kalangitan at nagbagsak ng ulan. Biglang naglaho ang kanyang mga kamay at sinundan ng kanyang mga paa hangang sa buong katawan na ang tuluyang naglaho. Sa mga sandaling iyon ay nais ng kalikasang ipaabot sa kanya ang kapalit ng kabutihang ipinamalas niya sa kanila.
Nang tumigil ang ulan muling nagbalik sa kanyang tunay na katauhan ang dalaga. Bawat hakbang niya ay may kaakibat na pangamba, hiwaga ang siyang naging laman ng kanyang isipan. Sa daang pauwi, may nakita siyang isang punong nakakatawag pansin, marahil sa liwanag nitong taglay. Nakaukit sa puno ang mga katagang, “Sa aking kamay ang kaligtasan ng lahat”. Binigkas ni Sereena ang mga katagang iyon na sinabayan ng matinding pagkulog at kidlat.
Bukod sa eskandalong kanyang kinasasangkutan, usap-usapan rin ang talamak na bentahang ng ipinagbabawal na gamot. Sa pagsisiyasat ng mga pulis napag-alamang ang sindikato ay nakatago sa kanilang barangay ngunit hindi parin matukoy kung sino ito.
Sa mga nagdaang araw, naramdaman ni Sereena na naging matalas ang kanyang pandinig. Ipinag sa walang bahala niya ang pangyayari sa hardin sa halip ay pinagtuunang pansin ang pagpasok niya muli sa kanilang paaralan na may matibay na kalooban. Lalo siyang naging malapit sa ama’t ina upang iwasang mapadpad sa hadrin. Mag-isa siyang umuuwi sa kanilang bahay nagmula noon. Tanggap na niyang wala na siyang kaibingang babalikan pa ngunit lihis sa kanyang kaalaman ay may isang lalaking umaapaw ang paghanga sa kanya, si Penn na palaging sumusunod sa galaw niya.
Biglang nakadama ng masama si Sereena, dinig niya ang mga boses ng grupo ng kalalakihan na di masilayan sa paligid. Dumolog sa kanyang isip ang isang senaryo na sa isang lumang bodega ang tagpuan. Hinanap niya ito gamit ang sariling konsentrasyong makakita ng mga pangyayaring may kinalaman sa kanyang hinaing. Natagpuan niya ang lugar na iyon na sa di malayuan ay nakabuntot parin si Penn. Narating ni Sereena ang lumang bodega at nasilayan ang mga kalalakihang nag-iinuman at nagrerepake ng droga. “Ito na marahil ang si nasabi ng mga pulis na nagbebenta ng droga,”ang pagtataka ng dalaga. Sa pintuaang kanyang sinasandalan ay biglang bumigay dahil sa karukupan. Narinig ito ng mga kalalakihan at hinanap kung saan nanggaling ang tunog na iyon.
Unti-unting lumapit ang isang lalaki kay Sereena na napakasama ng titig, nanginginig ang dalaga dala ng matinding takot at nerbiyos. Subalit binalot siya ng pagtataka nang iwasan siya ng lalaki. Doon niya napag-alaman naglaho na naman ang kanyang buong katawan. Kaya sinamantala niya ang pagkakataong iyon inisa-isa ni Sereena ang pangugulpi sa mga kalalakihan at nagbitiw ng pambihirang lakas sa bawat suntok na maging siya ay di makapaniwala sa kanyang nagagawa. Takang-taka si Penn sa isa-isang paghihimlay ng mga lalaki. Pinagpatuloy niyang hanapin si Sereena upang itoy iligtas ngunit nabigo siya sa paghahanap. Sa ikalawang palapag ng bodega may lalaking napakahimbing ng nakatulog, kinuha ni Sereena ang bote ng alak at hinampas sa ulo ng ginoo.
“Ah-h!,” hiyaw ng dalaga. Narating ni Penn ang kinaroroonan ni Sereena dahil sa kanyang tili. Ang ama ni Sereena ang lalaking nakasuot ng takip sa mukha. Ilinabas ni Penn ang kanyang kamera at pinagkukunan ng letrato ang tagpong iyon habang unti-unting nagpalit ng kaanyuan si Sereena, “Ikaw nga! Tunay kang dakila, ikaw ang dahilan kung bakit nasugpo ang krimeng ito, Sereena,” pagkagalak ni Penn.
Tumakbo ang dalaga sa kaguluhan ng kanyang isip, galit, pighati at pagsisisi ang namuhay sa kaiboturan ng kanyang puso. Isang umangang puno ng pag-asa sa bawat residente ng Ereo maliban na lamang kay Sereena na ayaw nang imulat pa ang mga mata. Matunog ang pangalang “IviSereena”, sa diyaryo lantad ang lawarawan ni Sereenang pagpalit ng anyo, pinaheadline ang balita tungol sa pagresolba niya ng droga nakinasangkutan ni kapitan Rufus. Sa itinuturing nilang panibagong tagapagligtas ngayon ay kampante na ang bawat-isa sa kanila na mamuhay ng malayo sa kapahamakan.
Haplos ang nadama ni Sereena, nasilayan niya sa pagkagising ang inang napaluha at mahigpit na niyakap. “Alam ko kung gaano kahirap iyon anak, hindi mo sinasadya ang mga pangyayari,” ang malambing na kalinga ni Yara. Pinahid ang luha ng anak ay siyang nagpalit anyo, ang diyosa ng kalikasan si Demeter.
“Ikaw ang aking ina? Ngunit papaano, paano iyon nangyari?,” pagkalito ng dalaga. Si Yara at Demeter ay iisa. Ang pagpapaliwanag ni Demeter, “O aking anak, nararapat lamang na sa iyo ko ibabahagi ang aking kapangyarihan sapagkat simula’t sa pa’y alam kong isa kang tagapagligtas at babaeng mabuti ang saloobin. Ang iyong ama ay isa lamang instrumento ng hiwaga kaya’t bumangon ka, hinihintay ka ng mga tao sa lipunan.”
Isang diyosa ang nag-iwan sa ank upang pagsibihan ang sanlibutan at doo’y nagpatuloy ang misyon ni Sereena sa mondo ng mga mortal.