Si Minda ni: Princess Regine Andress

May isang pamilya na nakatira sa bayan ng Santa Barbara na ibang- iba sa mga taong nakatira roon. Sila ang natatanging pamilya na may mabuting puso, mabait at mapagkumbaba. Ngunit meron silang kahinaan na dahilan kung bakit sila gustong- gusto ng mga tao na apihin at lukuhin sila at ito ay ang madaling magtiwala sa ibang tao. Kaya hindi na nila alam kung sino ang tunay nilang kalaban.
Pamilyang Antonio, kilalang-kilala sila sa kanilang bayan. Sila’y namumuhay ng simple lang at may takot sa Diyos.
Isang araw, naglalakad pauwi si Minda ang kaisa- isang anak ni Ginoong Celso at Ginang Linda Antonio galing sa kanyang paaralan nang nakasabay niya ang isang magandang babae at may sumusunod sa kanyang kahina- hinalang lalake. Hindi niya agad namalayan tinakbo na pala ng lalake ang bag ng babae.
Sa nasaksihan ni Minda, siya’y nanghina at nalungkot dahil alam niyang marami pa ring nabubuhay na masasamang damo sa mundo kagaya ng lalakeng iyon. Siya’y nakokonsensya na sana alam na lang niya ang nangyari upang mabigyan niya ng signal ang babae. Para hindi sana nawala ang bag nito.
Nang nakarating na sa bahay si Minda hindi pa rin matanggal sa kanyang isipan ang nangyari. Kaya bago siya natulog ay nanalangin muna siya na sana mawala na ang mga krimen at mabawasan na rin ang katiwaliang nangyayari. Pagkatapos ang kanyang maimtim na pananalangin biglang may lumiwanag sa kanyang harapan. Unti- unting nawala ang liwanag at nagpakita ang isang babae.
Nagulat si Minda at hindi siya makapagsalita sa kanyang nakita ngunit nagpakilala ang magandang babae bilang isang Dyosa. Athena ang dyosa ng karunungan at kaalaman. Tinanong ni Minda kung bakit nagpakita si Athena sa kanya. Sinagot naman ni Athena na napakinggan niya lahat ng kanyang panalangin at naparito siya upang bigyan ng isang kapangyarihan, kapangyarihan na tutulong sa kanya sa pagresolba tungkol sa kanyang ipinalangin. At ang kapangyarihan na iyon ay ang makapagbasa ng isipan ng tao.
Magagamit niya ang kanyang taglay na kapangyarihan sa mabuti at tama. Makatutulong ito upang makilatis niya agad ang mga taong nakakasalamuha niya dahil alam niya ang laman ng isipan ng mga ito. Agad niyang malalaman ang masasamang damo at mabubuting damo. Malaking tulong din ito sa kanilang kahinaan.
Si Minda ay isang matalinong bata. Isang araw, sa kanilang paaralan habang siya ay nagrereview para sa kanilang pagsusulit may grupong babae ang lumapit sa kanya. Nakipagkaibigan ang mga ito sa kanya. Sila’y nakipagkwentuhan at binigyan pa siya ng meryenda. Napaisip si Minda kung bakit ganun na lamang ang kabaitang pinapakita ng mga iyon sa kanya. Naalala niyang meron pala siyang kapangyarihan at ginamit niya ito. Sinubukan niyang alamin ang nilalaman ng isipan ng isa sa kanila at natuklasan niya na gusto pala nilang kopyahin ang sagot ni Minda sa pagsusulit at pakiusapang huwag niya itong isumbong.
Napangiti si Minda at nakisakay na lang siya sa mga babae at walang kamalay- mala ang mga ito na alam na niya ang kanilang balak. Kaya ang ginawa ni Minda ay isinumbong niya ang mga ito sa kanilang guro at hulihin sila sa akto. Sa araw ng pagsusulit, nahuli nga ang mga babae at napagalitan at napagsabihan. Nagmula noon nagbago na ang mga ito.
Masayang- masaya si Minda sa kanyang nagawa. Habang tumatagal mas lalo niyang minamahal ang kanyang kapangyarihan at mas nagagamit pa niya ito sa mas maraming sitwasyon.
Isang araw habang nakatulala si Minda at mukhang malalim ang kanyang iniisip ay muling nagpakita si Athena sa kanya. Nagulat siya kung bakit biglang nagpakita ulit ang dyosa sa kanya at inakala niya na babawiin na ang kapangyarihang taglay niya. Lumapit si Athena sa kanya at biglang ngumiti. Masaya niyang ibinalita kay Minda ang mga sinabi ng kanyang kapwa dyos at dyosa.
Maligaya sila sa ipinapakita niya sa kanyang tamang paggamit ng kanyang kapangyarihan. At dahil sa kanya marami siyang naililigtas na kanyang kapwa tao. At mas lumiliit ang bilang ng krimen na nangyayari. At masayang sinabi ni Athena na karapat dapat siya na nagmamay ari ng kapangyarihang iyon.
Dahil doon mas lalong naganahan si Minda na tumulong sa kanyang kapwa tao. At nagiging masaya sa tuwing nakatutulong siya at maganda ang resulta nito.

Ang Kwintas

sa panulat ni Gracian Faith Gumallaoi


“Pakawalan niyo ako dito. Maawa naman kayo sa akin,” nagmamakaawang sabi ni Rhea.
“Dito ka lang mahal kung asawa. Dito ka lang. Hahaha,” sumbat naman ni Cronus.
“Gusto ko nang makita ang anak natin Cronus. Matagal ko nang hindi nakita,” sabi ni Rhea.
Walang nagawa si Rhea.Nakakulong siya sa kaharian ni Cronus. Maraming gwardiya ang nagbabantay sa kanya. Mahal na mahal ni Cronus si Rhea kaya naman ikinulong ang asawa dahil alam niya na hindi siya ang mahal ni Rhea. Natatakot siya dito na may ibang mamahalin ang kanyang asawa. Wala naman ang kanilang anak sa kanilang tabi dahil kinakatakutan ni Cronus na maaaring mapatay siya, dahil ang kanilang anak lamang ang pwedeng pumatay kay Cronus. Nahihirapan na si Rhea sa kanyang kalagayan. Ang kanilang anak lamang ang nasa isipan niya araw man o gabi.
Si Cronus ay diyos ng agrikultura. Siya ang nag-aalaga ng mga pananim dito sa mundo. Mahilig siya sa mga halaman. Gustong gusto niyang binabantayan ang mga ito. Kapag marami siyang ani pumupunta sa mga tao para ipamigay ang mga sobra.
Isang araw masayang masaya si Cronus dahil marami ang kanyang ani. Ngayong araw din nakatakda ang kanyang pamimigay ng mga sobrang ani sa mga tao.
“Mga gwardiya bantayan niyong mabuti si Rhea at ang kwintas na ito. Huwag niyo siyang papakawalan at wawalahin ito. Napakaimportante ang kwintas na ito. Ito kasi ang magbubukas ng aking kaharian at marami pang iba ang magagawa nito,”bilin ni Cronus sa kanyang mga tauhan.
“Babantayan namin ng mabuti iyan haring Cronus,” sagot ng mga gwardiya.
Narinig ni Rhea ang usapan nila. Kaya hindi na siya nagdalawang isip na tumakas.
“Ito na ang pagkakataon para tumakas. Wala ngayon si Cronus,”bulong sa kanyang sarili.
Nahirapan siya sa kanyang pagtakas dahil talaga namang marami ang nagbabantay sa kanya. Nang nakatulog na ang mga gwardiya sinamantala niya ang oras na ito. Ang una niyang kinuha ay ang kwintas para siya ay makalabas sa kaharian. Nang makuha na niya ito nabuksan ang pinto at nakalabas nga si Rhea. Napunta siya sa isang lupain ng mga tao. Hindi niya ngayon alam kung saan niya hahanapin ang anak. Kaya hiniling niya sa kwintas na itungo siya sa kinaruruunan ng kanyang anak.
“Tao po may tao ba dito?,” kumakatok na sabi ni Rhea.
“Sandali lang po. Ayan na ako,” binuksan ni Hestia ang pinto.
Nakilala naman ni Rhea agad ang kanyang anak. Niyakap agad ni Rhea si Hestia ng mahigpit. Nagtaka naman si Hestia kung bakit ganun ang ginawa ng ale.
“Siya ang iyong ina Hestia. Salamat sa Diyos at nandito ka na aking mahal na anak,”nagagalak na sabi ni lola Sofia.
“Anak ako ang iyong ina,” sabi ni Rhea kay Hestia.
Nabigla naman si Hestia sa kanyang narinig.
Si Hestia ay isang mabait at matulungin. Siya ay nakatira sa bahay ng kanyang lola at halos dito na siya lumaki. Bagamat siyaý nabigla sa pagdating ng ina, makikita parin sa kanyang mga mata na nagagalak sa pagdating ng kanyang ina. Masayang masaya naman na tinanggap niya ang kanyang ina.
“Inay tuloy po kayo. Kayo munaý magpahinga mukhang pagod na pagod po kayo”.
“Salamat anak”.
Sa kabila ng kasiyahan na nararamdaman ni Hestia, maraming katanungan ang bumabalot sa kanyang isipan. Hindi siya nakatiis at nagtanung nga si Hestia.
“Inay, bakit po kayo nawala ng matagal sa tabi ko,” tanong ni Hestia.
“Anak, sana mapatawad mo ako sa aking nagawa. Hindi ko naman ito ginusto anak. Maiintindihan mo naman ito sa tamang oras. Ngayon baka hinahanap na ako ng iyong itay,” paliwanag ni Rhea.
“Ang itay? Nasaan siya?,”tanong na naman ni Hestia.
“Oo, ang itay mo. Pero siya ang dahilan kung bakit tayoý nagkalayo anak. Ikinulong niya ako sa kanyang kaharian”.
“Teka lang inay hindi kita maintindihan. Pero bakit niya naman ginawa ito?”
“Maraming dahilan anak. Kaya maaaring hinahanap na niya ako ngayon at baka papatayin niya ako dahil sa aking pagtakas. Hanggang maaga pa kunin mo na ang kwintas na ito. Hiniling ko na sa mga kwintas na ito na ikaw ay magkakaroon ng kapangyarihan kapag isusuot mo ito. Kapag naisuot mo na magkakaroon ka ng kakaibang lakas, kakaibang mga pakpak para ikaý makalipad at pwede ka ding maging inbisibol. Kaya alagaan mo ito dahil ikaw lamang ang makakapigil sa kasamaan ng iyong itaý,”paliwanag ni Rhea.
Habang silaý nag-uusap may naririnig silang mga hiyawan at sigawan ng mga tao. Halatang may kinakatakutang nilalang.
“Malamang ang itay mo na iyan. Anak mag-ingat ka sa iyong mga gagawin”.
Bukod sa wala pa siyang alam tungkol sa mga kapangyarihan, takot pa siyang gamitin ang mga ito. Pero hindi na siya nag-atubilin kasi marami na ang taong napatay ng kanyang ama . Isinuot niya ang kanyang kwintas. Naging isang taong may pakpak, mas malakas at mas lalong gumanda si Hestia, dahil sa bago niyang kasuotan. Nagmadali silang lumabas sa kanilang bahay.
“Siya nga ang iyong itay anak,” sabi ni Rhea sa anak.
“Hahaha. Sabi ko na nga ba na pupuntahan mo ang ating anak. Ipapatay mo ako siguro no? Anak, ako ang iyong itay at huwag kang maniniwala sa iyong ina,”sinabi ni Cronus habang siyaý lumilipad sa hangin.
“Ang mga sinasabi ng iyong ina tungkol sa akin ay kasinungalingan. Huwag kang maniwala sa kanya,” dagdag pa na sinabi ni Cronus.
“Huwag kang maniwala diyan anak. ikwinento ko na sayo lahat ng nangyari sa amin. Totoo lahat iyon,” paliwanag naman ni Rhea.
Naguguluhan si Hestia sa mga narinig niya. Pero nanaig parin sa kanyang puso sa eksplanasyon ng kanyang ina. Kaya hindi na sinayang ni Hestia ang kanyang oras. Hinilo niya si Cronus sa pamamagitan ng paglipad paikot-ikot. Pagkatapos nito binugbog niya ng binugbog pagkatapos inilipad niya ito at ihinagis sa malayo hanggang siyaý namatay.
“Salamat anak. Binigyan mo ako ng panibagong buhay at magsisimula rin tayo kasama ka.,” masayang sinabi ni Rhea.
“Para sa inyo iyon inay. Mahal na mahal ko po kayo. Kung hindi naman sa ibinigay ninyong kwintas hindi ko ito magagawa,” sagot naman ni Hestia sa ina.
Nagyakapan ang dalawa.

Para Sa'yo

sa panulat ni: Cindy Gonzales

Sa kaharian ng Olympus ay mayroong mag – asawang nagngangalang Ops at Saturn. Ang lalake’y tinaguriang ama’t Diyos ng kalangitan, kung kaya’t hindi maikakaila ang ‘di matumbasang at maipintang kaligayahan sa mga mukha nang malamang ang pagmamahalan nila’y nagbunga ng mga naggagandaha’t nagkikisigang mga bata na pinangalanang hango sa Romano ----- Juno, Vesta, Neptune, Jupiter at Pluto.
Ang mga nagpipitagang mga binata’t dilag na ngayon ay mga Diyos at Diyosa kung turingin ng kanilang henerasyo’t kaharian sapagkat, sila’y isa – isang susunod sa yapak ng kanilang ama’t ina, na kapwa’y taglay ang mga kakaibang angking galling, talino’t kakayahan. Nang biglang pinatawag ang mga ito’t humarap sa ‘di mahulugang karayom na bilang ng tao na dumalo sa naturang pagpupulong. At dito na nga inanunsyo ng Amang Haring Saturn ang mga katungkulang nakalaan sa kanyang mga anak na kanilang obligadong gawin sa patuloy nilang pagtahak ng kanilang mga buhay – buhay.

JUNO – Goddess of Childbirth and Marriage
VESTA – God of Home
NEPTUNE – God of the sea
JUPITER – Ruler of Gods’
PLUTO – God of Underworld
Sa pagdaan ng ilang mga araw mula ng sila’y bigyan ng mga katungkulan ay nagsimula na silang sa isang madugong pagsasanay na kung saan ang kanilang tagapag – sanay sa aspetong pilosopiya ay si Aristotle, ang magiting na Siyentista. Layunin lamang ng mga magulang ng mga Diyos at Diyosa na mas lalo pa nilang mapayabong, malinang ang kanilang mga abilidad at masubok ang kani – kanilang lakas at determinasyon sa buhay. At sa gitna ng kanilang pagsasanay, ay pansamantalang pinatigil muna ang mga ito, para sa mahalagang bagay na kanilang pagtutuunan muna ng kanilang pansin, hindi sa kanilang kaharian, kundi sa mundo ng mga tinatawag na mortal. Nagtaka na lamang sila sa sinabi ng kanilang ama ngunit nang dumating na nga si Mercury, ang dakilang Diyos ng mga mensahero, ay hawak – hawak nito ang isang kasulatan na nanggaling sa isang mortal na nagngangalang Eustaquio, isang Vietnamist na ang tanging hangad nito ay matulungan ang kanilang bansa sa aspetong Agrikultura lalong – lalo na sa pamayanang Hanio na siyang kapital nito. Tinaas ni Haring Saturn ang kanyang kanang kamay upang matunghayan kung gaano katotoo ang mga ito, at doo’y nasilayan ang patuloy na pagpapatatag ng mga tao sa kanilang sarili’t loob sa walang hanggang pananalig sa kanilang mga Diyos at Diyosa.
Sa kanilang patuloy na pagsubaybay sa bansang Vietnam ay kanilang nasaksihan ang mga hirap na pinagdaanan ng mga ito, lao na’t, tanging pagsasaka lamang ang karaniwang ikinabubuhay ng mga karamihan dito. Walang nagawa ang mga tao, lao na’t kaligtasan rin nila’y kanilang pinangalagahan sa araw ng delubyong iyon, kung kaya’t ang pagtanggap ng katotohanan na ang tanging sumambay sa kanilang mga isipan tuwing naaalala nila ang sakit na dulot ng nakaraan na sa kanila’y para bang katapusan na ng lahat. Kung kaya’t hindi nag – atubling tumulong ang mga Diyos at Diyosa, sa kabila ng pagkakaiba ng kanilang mundong ginagalawan. Sa gitna nga ng kanilang seryosong konversasyon, ay hindi paring maiwasan na magkaroon ng kaunting hindi pagkakaunawaan ng mga magkakapatid na nagiging sanhi ng awayan ng bawat isa. Ngunit nang dumating ang Inang Reyna na may hawak na gintong helmet ay nagsitigil ang lahat. Ang debatehan ay pansamantalang naudlot at minabuti ni Ops na siya na lamang ang pipili kung sino ang karap – dapat na tutungo sa mundo ng mga mortal. Ngunit bago ng pagpiling iyon ay pinagkaguluhan ang bagay na hawak ng ina. Tinaas ang kamay na kung saan ang bagay at sabay pagtangos ng kanyang ngoso na tila ba’y tinuturo sa direksyon na kinatatayuan ng kanyang anak na si Pluto, na may malalim na inaiisip ang binata. Tahimik ito’t para bang may kinikimkim. Binalingan siya ng tingin ng lahat at sabay sinigaw ang kanyang pangalan, na doon lamang siya nagising mula sa mahabang, “day – dreaming.”
Pagkaraan ng ilang minutong pagdedesisyon ng kanilang ama’t ina, ay nakapili na rin sila at si Pluto nga ang siyang susubok upang makuha ang attensyon ng mga mortal upang magbago. Sapagkat kung tutumpukin natin ay sila o tayong mga tao ang siyang gumagawa n gating kapamahakan, ang tinutukoy ko ay ang hindi wastong paggamit sa likas na yaman na siyang kapahamakan, ang tinutukoy ko ay ang hindi wastong paggamit sa likas na yaman na siyang dahilan ng kakapusan n gating mga pangangailangan sapagkat tayo’y lubos nang umaabos sa Inang kalikasan. Hanggang, dumating na nga oras ng paglalakbay patungo sa daigdig ng mga mortal, kung kaya’t siya’y ginawang mukhang tao na mas kilala sa pangalang Claudio upang siya’y ‘di mahalatang isa sa mga Diyos ng Olympus. Kasama niya rin rito ang matalik na kaibigang si Ceres, ang God of Grains, ngunit kaibahan lamang nit okay Pluto ay hindi siya makikita ng mga mortal, kung baga ay “guardian angel” lamang siya ditto ngunit ang hindi malilimutan ng anak ay ang pagpapabaon ng kanyang ina ng gintong helmet na tanging gagamitin niya bilang gabay at dagdag kapangyarihan ng binata, ang pagiging “invisible”
Sa kalagitnaan ng gabi’y sinimulan na nga ng dalawa ang pagpapanumbalik sa dating palayan ng mga magsasaka. Ginawan nila ito ng mga ritwal at dasal sa tulong na rin ng mga iba’t ibang kontribusyon ng mga Diyos sa kabilang mundo. Mag – u – umaga na ng matapos ito. Sumisikat na ang araw at abala na rin ang mga tao sa kanilang pang – araw – araw na Gawain, nang biglang namataan ni Ceres ang isang batang mataba, maganda at maalon ang buhok ang umaaligid – aligid kay Pluto, nang biglang namukhaan nito na si Kupido, ang batang may hawak na pana’t taglay ang napaka red rosy chicks, nang Makita ng binata ang isang bente anyos na dilag, simple lamang siya’t lagpas – balikat ang haba ng buhok. Sa gitna ng pagkamangha’t pasasalamat ng mga taong bayan sa milagro ay gumawa na rin ng daan si Pluto na makilala ang dilag na ito, kinausap nito ang dilag at napag – alamang siya’y si Cornelia. Sa tinig niya’y muling naramdaman ng binata ang bilis na pintig ng kanyang puso na para bang matutunaw na siya sa malamyos at mala – anghel niyang tinig, mala – diyamanteng pagngiti, mula sa paglakad ng isang batikang modelo, hanggang sa balangkinitan niyang katawan, mula sa malabituin niyang mga mata hanggang sa wari’y gabi niyang buhok, siguradong wala ka nang hahanapin pang ibang katulad ni Cornelia. Kung kaya’t sa puntong yun ay hindi na pinakawalan ni Pluto ang dilag ngunit nang dumating ang oras ng kanyang tuluyang pag – alis ay hindi maipinta ang pagkadismayang nararamdaman ng binata, ngunit nag – iwan ito ng halik sa pisngi ng binata. Kung kaya’t gumawa ng paraan si Pluto na masubaybayan ang bawat kilos at galaw ng dilag, nang biglang naalala ang bigay ng kanyang ina, ang helmet6. Sinuot niya ito’t nag – mistulang stalker na siya ng ito’y kanyang sinundan at pinagmamasdan araw – araw, ngunit ayon nga sa kanya, “di bale’t ako’y mapagod, maisakripisyo ko lahat ng akin, basata’t Makita ko lang siya’ makapiling para sa aking iniirog kaya kong gagawin ang lahat kahit buhay ko pa ang siyang kapali…”
Hanggang ang gitna ng katuwaan at kasiyahan sa araw ng kapistahan ng bayang Hanoi ay pansamantalang tumigil nang biglang sinugod ng mga grupong magsasakang ralehista ang Alkalde de Mayor na si Eustaquio na ama pala ni Cornelia. Siya yung humiling noon sa kaharian ng Olympus nung panahong sila’y nangangailangan. At sa puntong iyon, ay suot – suot parin ni Pluto ang helmet kaya’t anumang pilit na paghahanap at baling ng tingin sa iba’t ibang direksyun ni Cornelia ay di nito makikita ang binata, ngunit nang naisiwalat ang katotohanan sa taong bayan, doon natanto ng lahat na ang kanilang alkalde ay likas na sinungaling. Ninanakawa at kinukuha ang kaban ng bayan kung kaya’t anumang sakripisyo’t hirap na gawin ng mga trabahador ay mapupundar lamang saw ala; mapupunta sa taong mukhang pera na walang inisip kundi ang sariling karangyaan at sariling kapakanan. Nang biglang kinuha ng lalake ang baril nito’t tinutok saka pinutok sa Alkalde ngunit ito’y tinakpan ni Cor nelia na agad din namang sinaklolohan ni Pluto sa pamamagitan ng pagtanggal niya ng kanyang helmet kung kaya’t siya ang natamaan ng bala at namataang nakahandusay sa kalsada na duguaan ang binata. Nagulat ni Cornelia sa bilis ng pangyayari at walang nagawa ang dalaga kundi umiyak sabay paulit – ulit na sinasambit ang mga katagang, “Claudio! Bakit? Mahal ko wag mo akong iwan….” Tumigil ang lahat ng makitang humahagulgol na si Cornelia na dulot ng sakit na kanyang nararamdaman sa pagkawala ng kanyang iniirog.
Sa kanyang paghihinagpis ay yumakap sa kanya ang malakas na pagbugso ng ulan na sumabay rin sa kanya. Iniabot ng batang paslit ang isang helmet na pagmamayari ni Claduio at ditto linabas ni cornelia ang sakit na kanyang nararamdaman habang pinagmamasdan ang mga taong nakapalibot sa kanya’t Claudio. Tumayo siya sa gitna ng maraming tao’t ulan habang hawak –hawak ang helmet at sabay tinantong, “Kayo! Ang kapangyarihan ay hindi sapat upang ika’y kilalaning pinuno ng anumang samahan o pamahalaan, kundi ang pagmamahal sa kapwa, sa bayan at tunay na serbisyo ang dapat ilaan..” muling lumingon si Cornelia sa bangkay ng kanyang iniiro ngunit biglang may lumabas na anong liwanag at nagin kaaya – aya na ang panahon, tumila ang ulan at unti – unting naging abo na laman ang katawan ni Claudio. Ngunit ang helmet ay nasa kanya parin, buo’t walang kupas. Ang bagay na ginamit upang maisiwalat ang katotohanan na siyang gumising sa damdamin ng buong sambayanan at magsisilbing alaala niya at nila kay Pluto o mas kilalang si Claudio sa mundo ng mortal.

Pepeng Agimat

Sa isang bayan ng Imus Cavite, lumaki si Pepe, isang ordinaryo at machong lalaki. Siya ay mabait, simpleng tao at higit sa lahat inosente. Musmos pa lang si Pepe ay naulila na sa mga magulang dahil sa isang aksidente. Nakapagtapos ng pag-aaral si Pepe at maging isang magiting na pulis.

Sa unang araw ng trabaho ni Pepe, nagsimula ang kanyang misyon tungkol sa masasamang tao na may kakaibang bilis at kapangyarihan. Isang gabi, pumunta si Pepe sa teritoryo ng mga “Evil Man” . Nung pumasok si Pepe, nawalan siya ng malay at biglang may kumupkop sa kanya. Nang magising si Pepe, dinala pala siya ng mga diwata sa kaharian ng Olympus at siya ay napili bilang tagapagligtas ng mga naaapi. Binigyan siya ni Haring Zeus ng isang agimat na gagamitin niya sa pagpuksa ng kasamaan. Nagpasalamat si Pepe at siya’y ibinalik sa mundo. Nang magkamalay si Pepe sa teritoryo ng mga “Evil Man”, nilabanan niya ang mga ito gamit ang kanyang agimat. Maraming napatay si Pepe pero may mga nakatakas din na mga kalaban. May nahuli si Pepe na isang “Evil Man” at tinanong niya kung sino ang amo nila at napag-alaman niyang ang kanilang amo ay si Haring Hades. Naging matagumpay si Pepe sa kanyang unang misyon.

Sa isang madilim na kaharian ng Underworld nakatira si Hades. Pinagalitan niya ang kanyang mga kampon dahil palpak ang ginawa nila. Nalaman niya sa kanila na may isang nilalang na may taglay na agimat at siya ay makapangyarihan; tinawag nila itong Pepeng Agimat sapagkat siya ay malakas, maliksi at hindi tinatablan ng bala, patalim at maitim na mahika. Ipinatawag ni Haring Hades ang mga pinakamalakas niyang mga alagad na “Evil Man” upang paslangin si Pepe at upang maghasik ng lagim sa daigdig.

Habang naglalakad si Pepe pauwi ng kanyang bahay ay may bumukas na isang “portal” mula sa lupa at nagsilabasan ang mga ipinadala ni Hades. Ginamitan nila si Pepe ng malakas na kapangyarihan pero sa hindi pa rin tinamaan si Pep eng kapangyarihang ito. Biglang umilaw ang agimat ni Pepe at sa lakas ng ilaw na dulot nito ay nasunog ang mga “Evil Man” na umatake sa kanya. Nagtagumpay na naman si Pepe sa sitwasyong ito.

May bumukas din na isang portal na nagmula sa langit at bumaba si Haring Zeus. Nagpasalamat si Zeus kay Pepe dahil ginagamit niya ang agimat sa mabuting paraan ngunit binalaan ni Zeus si Pepe na marami pang alagad si Hades na hindi niya ipinapadala at hindi pa siya sumusuko hanggang hindi mapapasakanya ang daigdig. Nang marinig ito ni Pepe, nangako siyang sasanayin niya ang lahat ng mga technique sa paggamit ng agimat para lalo siyang lalakas at maging handa sa susunod na pagsalakay ni Hades.
Pambansang Mataas na Paaralan ng Ilocos Norte
Lungsod ng Laoag
S.Y. 2009-2010



PROYEKTO
SA
FILIPINO

Inihanda ni:
Maru Austin I. HIlario
IV ZODIAC




Ipapasa kay:
G. Richard Collado
Guro sa Filipino

Bato ng Kaligtasan

sa panulat ni Jessa Valerie Balanay


Ang Barangay Ozone ay masasabing isang maruming barangay. Ang mga nadadaanang mga kalsada ay may maraming nakatambak na mga basura na galing sa mga bahay-bahay, at mga usok na nanggagaling sa mga factory na nagdudulot ng grabeng polusyon sa Barangay Ozone at nakakasira sa ozone layer.
Isang araw, may isang batang naglilinis sa kanila ng bakuran. Sa kanyang paglilinis may nakita siyang kakaibang baton a kulay violet. Pinulot niya ito at inilagay sa kanyang bulsa. At nang natapos na siya sa paglilinis ay tinignan niyang muli ang bato na kanyang napulot. Laking gulat niya dahil ito ay nagsasalita.
“Gamitin mo ako, Lunukin mo ako”. Pagkatapos nagsalita ang bato ay sinunod ng bata ang utos ng bato at nagiging kakaiba siya. Ang kanyang pananmit ay damit ng superhero.
“Anong nangyari sa ‘kin?” bulong ng bata sa kanyang sarili.
Nung nakapagtransform na ang bata ay may nagpakita sa kanya na dalagang nakasuot ng berdeng damit at sinabing
“Isa ka nang tagapagligtas! Binigyan kita ng kapangyarihan na baguhin ang ozone layer dahil ito na ay unti-unting nasisira dahil sa kagagawan niyong mga tao. Magagawa mo na ngayon ang iyong misyon”.
“P-p-ero hindi po ako handa na maging tagapagligtas!” sambit ng bata.
Biglang nawala ang dalaga.
“Paano ko gagamitin ang aking kapangyarihan?”
Pumunta ang dalaga sa kanyang kwarto at umiiyak.
“Bakit ako pa ang napili? Bakit?”
Nagpakita ng muli ang babae sa bata at tinulungan niya ito kung paano gagamitin ang kanyang kapangyarihan.
Kinaumagahan, nagsimula na ang bata sa kanyang misyon. Inimbita niya lahat ng tao sa kanilang barangay upang ihatid ang mangyayari sa kanila kung ipagpapatuloy pa rin nila ang kanilang mga di-mabubuting gawain na nakakasira sa ozone layer at sa kapaligiran. Nung una, hindi pa naniniwala ang mga tao sa kanya pero unti-unti ring naniwala ang mga tao at nabago niya ang ozone layer. Namuhay siya ng matiwasay sa kanilang barangay.

Agimat ng Buhay ni: Mae Graciela D. Calija

Kadalasan sa panahon ngayon, ang mga bata ay namumulat sa kagandahan ng buhay na binabase sa mga kuwentong pampantasya. Malawak ang naibibigay nitong imahinasyon sa mga inosenteng isip na mismong pinaniniwalaan na nila. Paano nalang kaya kung isang araw ay isa ka na sa may mga kuwentong pantasya?
Sa isang liblib na lugar sa bayan ng Orenya, isang munting bahay ang nakatayo sa paligid ng mga malalaking puno. Nakatira dito sina Lola Selda at ang kanyang pinakamamahal na apong si Ysa. Maagang naulila ito ng maaksidente ang kanyang mga magulang kaya ang lola na niya ang nagpalaki sa kanya. Simula noon ay hindi na sila masyadong lumalabas. Malayo ang bahay nila sa sentro ng Orenya kaya tila silang dalawa nalang ang magkakilala. Wala na silang hihilingin pa dahil mayaman ang kanilang paligid ng mga prutas, gulay at mga hayop. Si Ysa ay hindi pumapasok sa paaralan dahil sa malayo ito at wala silang sapat na perang panggastos. Ngunit tinuturuan siya ng kanyang lola ng mga magagandang asal sa pamamagitan ng pagkuwento ng mga pangkaraniwang pangyayari na kapupulutan ng aral. Busog na busog ito sa mga kuwento ng kanyang lola kaya minsan ay pinaniniwalaan nitong mayroong mga kapangyarihan, agimat at iba pa.
Sa una ay kuntento na ito sa kung ano at paano ang buhay nila ngunit habang lumalaki na ito at nalilinang ang kanyang isip ay nagkakaroon na ito ng pag-aalinlangan sa kung bakit wala siyang mga kalaro, kaibigan o mga kakuwentuhan. Gusto niyang lumabas at mamasyal sa maraming tao ngunit hindi niya alam kung saan ang daan. Gusto niyang tuklasin at danasin ang buhay ng ibang mga tao.
Isang araw, habang ito’y namimitas ng mga sariwang gulay at mga prutas ay nakarinig ito ng himig ng isang dalaga. Hinanap niya ito hanggang sa makarating siya sa may batis at nakita ang isang mala-anghel na dalagang nakasuot ng mala-rosas na damit. Ito’y namimitas ng mga bulaklak habang kumakanta. Linapitan ito ni Ysa. Namangha ito sa angking niyang ganda. “Athena” bigkas ng malamyos nitong tinig at may inabot na kuwintas. Habang tinitignan ni Ysa ang kuwintas ay unti-unting naglaho ang dalaga. Agad na tumakbo si Ysa sa kanyang lola at ibinahagi ang kanyang nakita. Gulat na gulat ang kanyang lola ng sabihin nitong Athena ang pangalan ng dalaga. Saka lang niya napagtantong ang Diyosa ng kaalaman at karunungan ang nakita nito nang isalaysay ng kanyang lola ang kuwento ng mga Diyos at Diyosa.
Magkaagaw ang liwanag at dilim nang biglang umilaw ang kuwintas na suot-suot nito. Hinawakan niya ito at ng isang iglap ay nasa gitna na siya ng isang paaralan na nakatayo at gulat na gulat. Linibot niya ang paligid saka niya matandaan na hiniling niya kanina na sana makapasok siya sa isang paaralan. Gulong-gulo ang knayang isip nang maalala niya ang dalaga na nagbigay sa kanya ng kuwintas at sa mga kuwento ng kanyang lola tungkol sa mga diyos at diyosa. Sinubukan niyang hilingin na sana mapuntahan niya ang bayan at gaya ng unang nangyari, umilaw ang hawak nitong kuwintas saka hindi na niya namalayan na nakatayo na siya sa daan na pinapalibutan ng mga mararaming bahay at naglalakad na mga mamamayan.
Bumalik siya sa bahay nila gamit ang kuwintas saka ikinuwento sa kanyang lola ang agimat na nasa kuwintas. Nag-alinlangan ang kanyang lola na baka may kapalit lahat ng mga iyon, Ngunit napagtanto nito na bakit pa niya tatanggihan kung iyon ang magpapasaya sa kanyang apo.
Sa paglipas ng mga araw ang tila parati ng wala si Ysa sa kanilang bahay dahil sa pagpunta sa iba’t-ibang mga lugar na noon ay sa panaginip lang niya napupuntahan ngunit ngayon ay mismong siya na ang nandoon. Kakaunting panahon narin ang nagugugol niya sa pagsama sa kanyang lola. Sa una ay hinayaan lang niya ito na gawin lahat ng gusto ni Ysa. Ngunit malaking bagay na ang iniiwan nito sa tuwing magpupunta siya sa mga lugar. Hindi na siya ang dating Ysa na namimitas ng mga gulay at mga prutas, hindi na niya naaalagaan ang kanyang mga alagang hayop, hindi na siya sumasabay kung kakain sila, at hindi na siya and masunuring bata na kung uutusan ng kanyang lola ay agad siyang pupunta. Malaki ang pinagbago niya nang magkaroon siya ng kakayahang makapunta sa mga lugar na pangarap niyang puntahan.
Hanggang sa isang araw ay nagkasakit ang kanyang lola dahil sa pag-ako lahat ng gawain na dati ay ang kanyang apo ang gumagawa. Hindi sana ito napansin ni Ysa hanggang sa umubo ito at naglabas ng dugo. Hinidi niya alam kung anong gagawin niya sa kanyang lola. Naisip nito na kung hindi sana siya naging mapagmadali sa mga bagay-bagay ay sana na samahan niya ang kanyang lola at natulungan sa mga gawain. Napagtanto nitong kasalanan niya ang ngayari dahil iniwan niya ito sa tuwing kailangan niya ang kanyang tulong.
Bumalik siya sa batis at humingi ng tulong sa dalagang nagbigay sa kanya ng kuwintas. Suwerte naman ng makita niya ulit ang magandang dalaga na nakaupo sa isang malaking bato.Nilapitan niya ito ang humingi ng tulong.
“Pagagalingin ko ang iyong Lola Selda ngunit kailangan mong ibalik ang kuwintas na binigay ko sa iyo,” ani ni Athena.
Isinauli na niya ang kuwintas at pagkarating sa kanilang bahay ay nakita na niyang nakatayo ang kanyang lola at nagluluto ng kanilang hapunan. Laking salamat nito dahil gumaling na ang kanyang lola. Humingi siya ng paumanhin sa lahat ng pagkakamali niya at nangakong hindi na niya ito iiwan. Sinabi na rin niyang binalik na niya ang kuwintas dahil napagtanto nitong ang kagandahan ng buhay ay wala sa hawak na agimat kundi sa mga taong nagmamahal at patuloy na nag-aalaga sa kanya. Laking pasalamat din niya dahil sa kaunitng panahon ay naranasan niyang mabuhay ng may kakaibang kapangyarihan upang matupad lahat ng kanyang mga pangarap.
At ngayon ay balik na ulit siya sa dati at normal na pamumuhay kasama ng kanyang mahal na mahal na lola.

Fairiex, sa Mundo ng Magix

sa panulat ni Queenie Rose S. Corpuz


Sa mundo ng Magix, ang kaharian ay nababalot ng misteryo na kinapapalooban ng mahika patungkol sa makabagong agham at teknolohiya. Ang mga prinsesa sa iba’t ibang panig ng mundo ay nagtipon-tipon sa pagtuklas ng kanilang kakayahan at iligtas ang mundo. Sila’y nag-aaral sa Zafaire, ang paaralan sa paghubog ng kapangyarihan upang maging isang ganap na diwata o diyosa. Nabibilang dito ang grupong Fairiex na binubuo ng mga magkakaibigang sina Techna, Coco, Minzy at Bommie.
Oras na upang gumising at abala ang lahat sa pag-aayos ng sarili na ginagamitan pa rin ng mga mahiwagang mahika.
“Hey Girls! Nalaman ko na sa Library matatagpuan ang iba’t ibang magic spell na ipinagbabawal ni Ginang Faragonda.” Balita ni Techna.
“Ngunit paano tayo makakapasok nang hindi niya makikita? Nararamdaman ko ang tinig at babala ng kalikasan.” Malungkot na sagot ni Coco.
Abala sa pagtugtog ng gitara si Minzy nang bigla niya itong itinabi at sinabing,
“Nakita ko na ang aklat na ‘yon. Matatalinghaga ang pahayag na nakasulat sa pabalat ngunit hindi ko nagawang buksan.”
“Hmmm… Kailangan nating mag-isip ng paraan kung paano makukuha ang aklat ng magic spell.” wika ni Bommie habang nilalaro ang apoy ng kandila.
Hindi nagtagal at pumasok na ang Fairiex sa kanilang klase na walang maibigay na konklusyon sa plano. Sa kabilang banda, mayroong karibal ang Zafaire, ang Darktower. Ito naman ang paaralan ng mga mangkukulam. Mahigpit na kaaway ng Fairiex ang Trickiex dahil sa kanilang kasamaan at panggugulo. Kabilang ditto ang masasamang magkakapatid na sina Icy na kayang gumawa ng mahika upang maging yelo ang isang bagay, si Darcy na may mahika sa kadiliman at si Stormy na kayang galitin ang panahon at magkaroon ng kidlat.
Nagkaroon ng aktibidad ang Zafaire na lumabas ng paaralan at makipagtulungan sa kalikasan upang hubugin ang kapangyarihan ng bawat isa. Habang nasa labas ang lahat, ito ang nagsilbing pagkakataon sa Fairiex upang isagawa ang pagkuha sa aklat.
Sila’y nakarating sa library nang walang nakakakita at agad nilang kinuha ang aklat. Pagbukas nila, isang nakakasilaw na liwanag ang nasilayan. Nawalan sila ng malay. Sa kanilang pagkagising biglang nawala ang aklat.
“Huh, anong nangyari?” tanong ni Techna.
“Hindi ko alam.” Sagot ni Coco habang iminumulat ang mga mata.
Nagulat ang lahat at tila nabigong bumalik sa kanilang iisang kwarto. Sa pagkagat ng dilim, nag-iwan ng bakas ng mga katanungan sa kanilang isipan. Sa kanilang pagtulog, sila’y nagkaroon ng isang panaginip.
“Techna…Techna… Ako si Athena, ipinagkakatiwala ko sayo ang kapangyarihan ng karunungan upang mamuno.”
“Coco…Coco… Ako si Hyperion, ipinagkakatiwala ko ang kapangyarihan ng araw.”
“Minzy… Ako si Apollo, ipinagkakaloob ko ang musika bilang kapangyarihan.
“Bommie... Ako si Hephaestus, ang kapangyarihan ng apoy ang siyang ipagkakaloob ko sayo.
“Gamitin niyo sa mabuting paraan at hangarin.”
Nagising ang apat at ipinahayag ang bawat panaginip. Magkakatugma ang bawat pangyayari. Sinubukan nila ang kanilang kakayahan at naging totoo nga ang lahat. Hindi pa rin naging malinaw ang lahat sa Fairiex at sila’y pumunta sa Library upang konsultahin ang aklat.
Bumungad sa kanila ang Trickiex habang hawak-hawak ang magic spell na aklat. Hinarap nila ang mga ito ngunit dahil sa panlilinlang, naging yelo ang buong paligid dahil kay Icy. Ginamit naman ni Darcy ang kanyang kapangyarihan at sila’y napunta sa lugar na nababalot ng kadiliman.
Sinamahan pa ito ng kidlat ni Stormy. Hindi na makayanan ng apat ang kanilang pwersa nang biglang sumigaw si Techna,
“Fairiex!!!”
Nagbagong anyo ang bawat isa taglay ang mga kapangyarihan.
“Invisible technological visual lenses, activate!” pambungad na sigaw ni Techna.
“Solaria Sun magic wand!” alinsunod na sigaw ni Coco.
“Sound waves, ACCESS!” patutsada ni Minzy at –
“Dragon Ring, F-i-i-i-r-e!” panapos ni Bommie.
Nabuksan ang liwanag at natalo nila ang Trickiex. Sa insidenteng nangyari natanggal ang Trickiex sa Darktower at binawian ng mga kapangyarihan.
Nabawi ng Fairiex ang aklat at ibinigay kay Ginang Faragonda. Upang matapos ang maraming katanungan, ipinakita niya sa mga Fairiex ang laman ng aklat.
Laking gulat nila nang malaman nila na ang kanilang mga buhay at ang pagiging ganap na diyosa ang nakatala at nakalarawan dito. Namuhay ng tahimik at puno ng mahika ang Zafaire habang nakakulong ang Trickiex sa ibang panig ng mundo.

Invie: Ang Diyosa sa Lupa

sa panulat ni: Traisy Mici Canales


Mula sa mundo ng mga supernatural at kababalaghan…sa mundo kung saan hindi pa naaabot ng kahit na sinong mortal na tinag na Olympus. Lugar kung saan nakatira ang mga Diyos at Diyosa na taglay ang iba’t-ibang kapangyarihan. Taglay ng Olumpus and naggagandahang mga hardin at tanawin na napagyaman pa ng mga nakatira. Ang Olympus ay pinamumunuan ni Zeus, ang Diyos ng mga Diyos at Diyosa at taglay niya ang kapangyarihang kildlat na wala nang hihigit pa.
Nagkaroon ng anak si Zeus kay Methius isa ring Diyosa ng isang babaeng sanggol. Pinangalanan nila itong Invie, mabilis ang paglaki ni Invie at ikinatuwa naman it ni Zeus. Araw-araw ay pinagmamasdan nito si Invie upang makilatis kung an ong kapangyarihan mayroon si Invie, ngunit dumaan ang maraming araw pero wala pa ring naipapakita si Invie. Naiinip si Zeus sa paghihintay kaya agad niyang pinatawag si Invie.
“Malaki ka na ngunit hindi pa rin lumalabas ang iyong kapangyarihan, natitiyak ko na hindi ka bagay ditto sa Olympus kaya ngayon pa lng ay itatapon na kita sa mundo ng mga mortal at doon mamalagi, Ibibigay ko sa iyo ang kakayahang maglaho dahil iyon ang nababagay sa iyo!”utos ni Zeus.
At natapon nga sa lupa si Invie, sa oras na tumapak siya sa lupa ay naglahong lahat ang kayang alaala. Napulot siya ng isang mayamang mag-asawang hindi nabiyayaan ng anak at doon na naninirahan. Magddedesi-otso na si Invie noong maramdaman niyang may kakaiba sa kanya, kapagka ayaw nya ang kanyang kausap o napapahiya siya ay bigla raw siyang hindi nakikita ng kanyang mga kaibigan. Marami pang mga pagkakataon ang nangyari at unti-unti nang natuklasan ni Invie ang kanyang kakayahan. Sa kanyang murang edad ay kung anu-ano ang pinag-gamitan niya nang kanyang kakayahan. Unti-unti niyang nakontrol otp at ginamit pa upang sundan ang kanyang crush at magmanman sa kanyang kaaway. Nang mag bente-anyos na siya ay naisip niyang magseryoso sa paggamit nito dahil naniniwala siyang regalo ito nang nasa itaas.
Sa paggamit niya sa kanyang kakayahan sa kabutihan ay marami siyang natulungang tao, kagaya nang pagpapataw ng parusa sa tunay na suspek sa isang krimen. Ginamit niya ang kanyang paglalaho upang manmanan ito. Minsang ma-kidnap siya ng isang Kidnap for Ransom group ay nagawa niyang tumakas nang hindi siya nakikita ng mga kidnappers at naisumbong niya ito sa mga pulis. Laking pasasalamat nang kanyang mga magulang.
Ipinagpatuloy pa ni Invie ang pagtulong niya sa kapwa, ginamit niya ang kanyang kapangyarihan para sa mabuti. Masaya naman siyang pinagmamasdan ng kanyang mga magulang sa itaas.

FUJICK READER

sa panulat ni : MAEJEL M. MARTINEZ



FUJICK READER

Ang ating buhay ay puno ng mga pagsubok. Pagsubok na halos ikamatay natin sa kahahanap ng solusyon. Pagsubok na ating hinaharap kahit na tayo’y nahihirapan na. sa kabila ng mga ito tayo’y pinagpala pa rin sa hamon ng buhay.
Ako si Fujick o ang sunasabi nilang “future reader”. Nakikita ko ang mga mangyayari pa lamang sa hinaharap. Nabibigyan ko ng solusyon ang mga problemang dumarating sa buhay ng isang tao. Nakikita ko ang mga masasamang pangitain ng mga masasamang tao at natutulungan ko silang magbago. sa kabila ng mga ito, ako'y pinagpala at mayroon akong taglay na kapangyarihan na tulad nito. ngunit ito'y isang mabigat at napakalaking responsibilidad at obligasyon.
Bukod tangi akong pinagpala sapagkat ang taglay kong kapangyarihan ay ibinigay ng Diyosa ng Kaalaman at Karunungan. taos puso ko itong tinanggap sapagkat nakakatulong ako sa aking kapwa tao.
Isang araw kami ay sumakay sa isang barko pauntang Cebu. Gaganapin ang isang Seminar doon. At sinamantala namin ang pagkakataon. Masayang-masaya kami. Napakalaki ang barko at napakarami ang sumakay dito. Nakisama din kaming nakisaya. Kain kami ng kain hanggang sa kami'y aliwin ng tulog. Nakatulog ako pero ang aking isipan ay gising na gising. At bigla na lang na may nakita ako sa aking isipan na may mga taong humihingi ng tulong. Napakarami nila. Tiningnan kong mabuti. Nakita ko din ang aking mga kasama. Nalulunod ang sinasakyan naming barko!Nagising ako at nakita kong himbing na himbing ang tulog ng aking mga kasama. Lumabas ako ng kuwarto. Pinuntahan ko ang Kapitan ng barko at kinausap ko ito. Ayaw nila akong paniwalaan. Nagmakaawa ako at sinabi ko ang mangayayri. "Mamamatay tayong lahat dito kung ayaw nito akong paniwalaan."paliwanag ko. "Ano ba ang pinagsasabi mo? Nasisisraan ka na ba ng bait?" sumbat ng Kapitan. "May sira ang sira ang sinasakyan natin at posibleng mawala ito ng kontrol at tuluyan nang lulubog,"paliwang ko sa kanya. Hindi nakaimik at pinagpawisan ang Kapitan at ito'y napaluha. "Paano mo nalaman na ito'y may sira?" tanong pa rin ng Kapitan. "Mamaya ko na lang ipapaliwanag ang lahat," sagot ko. Nagplano kami. Madaling oras na ito ng gabi at napakatahimik ang paligid. Tumawag kami ng mga Rescue Team at ipinaliwanag ko ang lahat. Ginising namin ang mga tao at sinabi ko ang posibleng mangyayari. At agad naman silang pumayag. Inilipat namin sila sa kabilang barko at ito'y naging madalian sa kooperasyon ng bawat isa. Eksaktong alas dose ng tanghali ay unti-unting lumubog ang barko. Nag-iiyakan ang mga tao. At halos hindi nila kalain ang lahat. "Salamat sa iyo, Fujick Reader,"sabi ng Kapitan. "Tungkulin ko pong tumulong sa mga nangangailangan,"sagot ko. Nagpalakpakan ang mga tao at nakita ko ang saya at takot nilang nadarama sa kanilng mga mukha. Nagpasalamt silang lahat at buong puso kong tinanggap.
Ang makatulong sa kapwa ay isang napakalaking karangalan. Ang saya-saya ng damdamin kung ikaw ay nakakatulong sa kapwa tao. Ang kapangyarihang taglay ay dapat gamitin ito sa mabuting paraan upang makatulong sa kapwa at huwag ipagyabang o gamitin sa masamang paraan. Ito'y isang napakalaking bagay na tulong para sa atin.

Yara, ang batang biyaya

 Sa panulat ni Ruvie Kristine Faith Pascua

Yara. Ito ang aking pangalan. Ako’y lumaki ng walang kinikilalang tunay na ama’t ina. Ang tanging kasama ko lang ay ang diyos ng araw, si Apollo. Siya ang tinuring kong ama-amahan. Ayon sa kanya, ako’y kanyang napulot sa hardin mg bundok Olympus noong ako’y sanggol pa lamang. Walang kasama, uga ng uga at nababalutan lang ng dahon ng saging ang aking katawan. Ni minsan ay hindi ko nasilayan ang mga mukha ng aking mga magulang. Ayon kay Eena, ang taga basa ng mga nakaraang propesiya, ang aking mga magulang ay parehong mga immortal. Sila’y nagmamahalan ngunit ang kanilang mga magulang ay tutol sa kanila. Dahil matatag at totoo ang kanilang pagmamahalan, sila’y lingid na nagkikita sa hardin ng bundok Olympus. Nakita sila ni Hermes, ang mensahero ng mga diyos at diyosa at nagsumbong ito sa kanilang mga magulang. Mula noon ay isinumpa na sila ng panahon. Sila’y itinakwil at isinumpang magiging mortal at isa lang ang tanging paraan upang sila’y makabalik sa pagiging mga diyos at diyosa. Hindi naman mabasa ni Inang Eena ang nakasaad sa libro ng propesiya pagkat nasunog ang pahinang kinalalagyan ng sumpa ng minsang natamaan ito ng kidlat ni Amang Zeus.

            Ina at ama ang tawag ko sa lahat ng mga nakakatandang diyos sa akin pagkat inuturing nila akong biyaya at anak.

            Bagamat hindi na mga diyos at diyosa ang aking mga magulang, laking pasasalamat ko parin kay Amang Apollo hindi lamang sa pagkupkop sa akin kundi pati narin sa pagsang-ayon niya na binyagan akong prinsesa ng kabusilakan ng puso at tagagaling ng mga sakit. Iyon ay ayon narin sa propesiya. Ang batang babae na magkakaroon ng hugis pakpak sa kanyang mga palad ay nagtataglay ng kakaibang lakas, talino at magbibigay ng bagong pag-asa hindi lamang sa mundo ng mga diyos kundi pati narin sa lahat ng may buhay. At ang aking mga palad ay sadyang may pulang marka na animo’y pakpak ng ibon.

            Hindi lingid sa kaalaman ng mga Olympusyano na ako’y likas na manggagamot. Naging usap-usapan ang aking pangalan ng ako’y anim na taon palamang.

            Minsan, nanganak ang kapatid ni Amang Apollo, si Failyn. Nagkaroon ang kanyang anak ng malubhang karamdaman na popular sa tawag na Ketong. Ako’y naawa dahil sa kanyang mga uga at hikbi na para bang humihingi ng tulong at yakap ng malalambot na braso. Nakaramdam ako ng kakaiba sa mga pulang marka sa aking mga palad at para bang ito’y umiinit ng umiinit habang tumatagal. Wala akong kamalay-malay ng hawakan ko ang kamay ni Fitaa, ang anak ni Inang Failyn. Walang kung ano-anu’y lumiwanag ang aking mga kamay ng ilang sandali at tumigil na bigla sa pag-iyak ito. Ang mga pulang parang ang kati-kati sa balat ay biglang naglaho. Sa pagkakataong iyon ko unang nakita ang aking kakayahan…ang kakayahang mag pagaling ng mga sakit at sugat. Totoo nga ang propesiya. Mula noon ay dinayo na ako ng mga kapwa ko Olympusyano. Pati si Amang Zeus ay aking napagaling ng minsang natamaan siya ng kanyang sariling kidlat.

            Habang ako’y lumalaki at nagkakaisip, kasabay din nito ang paglakas ng aking loob na hanapin ang aking mga magulang sa ibayong mundo, ang mundo ng mga tao. Dumating ang araw at nagpasya akong hanapin ang aking mga magulang.

            “Amang Apollo, nais ko sanang hingin ang iyong pahintulot upang ako’y maglakbay ay hanapin ang aking mga magulang,” ang aking pakiusap.

            “Anak kong Yara, mahirap ang iyong binabalak. Malawak ang mundong iyong tatahakin at maaaring hindi mo makakaya at hindi ka na makakabalik pa ditto,” paliwanag ni ama.

            “Ngunit ama. Matagal ko nang pinaghandaan ang pagkakataong ito. Sana’y pagkatiwalaan ninyo ako. Nais kong masilayan ang aking mga magulang,”

            “Mahal kita anak. Kayat kahit labag sa aking kalooban ay aking ibibigay sayo ang iyong kalayaan,” mangiyak- iyak na sambit ni ama.

            Hindi ko na inaksaya ang oras at pagkatapos ng pag-uusap naming ni ama’y pinuntahan ko agad si Inang Eena.

            “Nais ko po sanang humingi ng mga palatandaan tungkol sa aking mga magulang. Ako’y maglalakbay sa mundo ng mga tao para hanapin sila at sana’y matulungan niyo po akong mapabilis ang aking paghahanap,”

            “Ganoon ba anak? Sana’y maging matagumpay ka sa iyong misyon,” sagot nito habang hinahanap ang pahina sa kanyang libro.

            Ayon sa libro, ang aking ina’y katulad ko ring may marka sa palad tulad ng sa akin at ang aking ama’y may isang marka ng maliking leon na may pakpak sa kanyang kaliwang dibdib.

            Nalaman ng lahat ng Olympusyano ang aking balak at nagdaos sila ng isang piging sa kaharian ni Amang Zeus. Sa pagkakataong iyon ay humingi na ako ng pahintulot sa hari na ako’y payagang padaanin sa hari na ako’y payagang padaanin sa pintuan ng ibang mundo na nasa kanyang pangngalaga.

            “Bilang kapalit ng mga magagandang ginawa mo sa lahat ng kapwa nating Olympusyano at paggagamot sa aning mga sakit, pinahihintulutan kitang dumaan sa pintuan ng mga mundo at bumalik kung kelan mo gusto.  Mag-ingat ka lagi mahal kong anak,” sambit ni Haring Zeus.

            Abot-langit ang aking ngiti sa aking labi ng biglang may tumapik sa aking mga balikat.

            “Wag mo sanang iisiping wala kang mga magulang pagkat lahat ng Olympusyano at tinuring kang anak. Yara, isa kang biyaya para sa amin,” umiiyak na tugon ni Inang Thea, ang diyosa ng kagubatan.

            “Salamat Ina. Wag po kayong mag-alala sa akin. Babalik po ako kasama ng aking mga magulang. Mag-ingat din po kayo,” ang aking sagot habang yinayakap siya ng mahigpit.

            Nagpatuloy ang piging at lalo pang naging emosyonal ang lahat ng dumating na ang oras ng aking pag-alis.

            Pinagkaloob sakin ni haring Zeus ang kwintas na susi sa pintuan ng mga mortal.

            Kumakaway pa ang aking mga kaibigan at ama ng ako’y pumasok sa kulay bahag-haring pintuan. Ilang Segundo lang ay…

            “Ito naba ang mundo ng mga tao?” ang tanong ko sa aking sarili.

            Ako’y nasa gitna ng isang kagubatan. Laking gulat ko nalang ng biglang may isang boses ng lalaking sumigaw ng aking pangalan.

            “Yaraa!”

            Napalingon ako at nakita ang estrangherong makisig na binata.

            “Ako si Jyno. Ako ang mortal na anak ni amang Apollo. Kinausap ako ni ama sa aking panaginip noong isang gabi at ipinaalaga ka sa amin ni Ina. Sa bahay ka muna titira hangga’t hindi mo pa tapos ang iyong pakay,” ang mabait na pakilala ng lalake.

            Sinamahan ako ni Jyno sa paghahanap habang itinuturo sa akin ang mga bagay-bagay sa mundo ng mga tao.

            Isang araw, pumunta kami sa pamilihan upang bumili ng ulam ng biglang may nabanggang bata ang isang jeep. Duguan ang bata pagkat malakas ang pagkakabangga nito. Nasaksihan ko ang pangyayaring iyon kayat kumaripas ako ng takbo patungo sa kinaroroonan ng batang. Hinawakan ko ang kangyang kamay at tulad ng dati’y lumiwanag ang aking kamay. Ilang sandali lang ay biglang gumising ang binata at tumayo na parang walang nangyaring  banggaan.

            Tinitigan ako ng bata na para bang nagpapasalamat sa aking ginawa.

            “Empong, okey ka lang ba?” ang kabadong tanong ng batang mas matanda siguro sa kanya ng dalawa o tatlong taon.

            “O..ot..otei la..ng ato tuya,” ang nag-aalanganing sagot ng bata.

            “Empong?”ang nagtatakang tanong ng kanyang kuya.

            “Kapatid mo ba siya?” ang aking tanong ngunit hindi niya ako pinansin. Bigla niyang yinakap ang kapatid sabay sigaw…

            “Nakakapagsalita na ang aking kapatid! Hindi siya pipi! Hindi na siya pipi,” habang lumulundag sa kasiyahan.

            “Tuya, magpatalamat tayo ta Tanya. Pinagaling niya ato,” ang sambit ni Empong.

            Noon ko nalaman na pipi nap ala si Empong pagkasilang palang at kahit a,e,I,o,u manlang ay hindi niya mabigkas.

            Nasaksihan ng marami ang nangyari kayat naging usap-usapan ako sa buong bayan. Maraming naniwala sa aking angking galing kayat hindi ko pinagdamot sa kanila ang tsansang mapagaling sila.

            Isang araw, nagpasama ako kay Jyno sa bahay pagamutan upang pagalingin ang mga may sakit at nagbabakasakaling Makita ko ang aking mga magulang. Gabi na noong matapos ko ang lahat. Isang kwarto nalang ang hindi ko napapasok ana Private Room 21. Papasok n asana ako ng biglang…

            “Mam, pinagbabawal po nilang pumasok ang kahit na sino diyan. Iniisip lang po naming ang inyong kapakanan,”ang sabi ng isang nars.

            Umuwi kami ni Jyno ng gutom at walang pera. Maraming nag-aalok ng pera sa akin tuwing napapagaling ko sila ngunit inaayawan ko ito. Ang tanging sagot ko lang sa kanila’y

            “Alagaan ninyo ang inyong mga sarili pagkat baka hindi ko na kayo papagalingin pa. Magdasal kayo sa Diyos at wag gumawa ng bagay na alam ninyong masama,”

            Bago ako natulog ng gabing iyon, inisip ko kung nasaan na ang aking mga magulang. Ilang buwan na akong naghahanap, ilang tao narin ang aking napagaling ngunit ni isa sa kanila’y wala akong nakitang palatandaan tulad ng kina ama at ina. Maari kayang patay na sila? Hindi maaari!

            Nagdaan ang panahon ngunit wala parin ang aking mga magulang. Mag-iisang taon at anim na buwan na ako sa mundo ng mga tao ng minsang napanaginipan ko ang kwartong hindi ko pa napapasok sa pagamutang pinuntahan naming noon ni Jyno. Kayat pagkaligo ko kinaumagahan, pumunta na ako sa pagamutan. Hindi na ako nagpasama kay Jyno dahil may klase siya. Nasa ika-apat na baitang na siya sa kolehiyo. Magtatapos na siya sa kursong Nursing. Magkasing-edad kami ni Jyno ngunit di ko na ako nag—aral pagkat iba ang paraan ng kanilang pag-aaral kung kumpara sa amin.

            Dumiretso ako sa kwartong aking napanaginipan.

            “Private Room 21,” ang aking bulong.

            “Naku. Kawawa yung dalawang pasyente diyan Yara. Ilang taon na silang nakaratay at oxygen lang ang bumubuhay sa kanila. Pero alam mo kahit wala silang malay ay talagang makikita mo ang pagmamahal nila sa isa’t isa kase magkahawak lagi sila ng kamay. Minsan nga, tinanggal naming mahigpit na pagkakahawak nila sa isa’t isa pero alam mo kinaumagahan? Bumalik na naman iyon sa dati kaya natakot kami at hindi na naming sila dinischarge,” ang nakakapangilabot na kweto ni Vie-ann, ang matagal ng nars doon.

            Nagulat ako at humingi ng pahintulot na kung maaari’y pasukin ko iyon. Pumayag naman siya ngunit hindi ko siya dapat isumbomg pagkat pinagbabawal iyon.

            Pagpasok ko palang sa kwartong iyon ay naramdaman ko na agad ang Aura na naglalaro sa paligid. Pakiramdam ko’y bumalik na naman ako sa mundo namin. Pinagmasdan ko ang dalawang taong nakaratay sa mga higaan. Ang pagkakakapit ng kanilang mga kama’ sa isa’t isa ay para bang mga batang ayaw humiwalay sa kanilang mga magulang. Lumapit ako sa babae at pinagmasdan ang kanyang pisikal na anyo. Maganda siya at kahit walang malay ay hindi natitinag ang mga ngiti na kanyang mga labi. Napansin kong ang kanyang isang kamay ay nakabukas, na bahagya kong nakikita ang kanyang palad. Napaluhod ako habang hinahawakan ang kanyang mga palad. Tiningnan ko ang aking palad at parehong parehong sila ng marka.

            “Ina!” ang aking bigkas at hindi ko namalayan ang paghulog ng mga butil ng luha sa aking mga mata.

            Naisip ko ang palatandaan ng kay ama kayat minabuti kong tingnan ito. Laking gulat ko ng Makita ko ang marka ng isang leon na may pakpak sa kanyang dibdib. Humagulgol ako. Hindi ko alam kung ibig sabihin ng aking pag-iyak. Ito ba’y dahil sa sakit at lungkot na nadarama pagkat ang aking mga magulang ay matagal ng naghihirap sa pagkakaratay o dahil sa tuwa’t galak na sa wakas ay nakita at nahawakan ko na ang aking tunay na ama’t ina.

            Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Hinawakan ko ang kamay ng aking ina at hinalikan ang kanyang noo. Nagbabakasakaling maibalik ko pa sila sa dati. Ilang sandal pa’y humigpit ang pagkakahawak ni ina sa akin at ang kanyang mga mata’y unti-unti ng bumukas.

            “Anak salamat at ika’y dumating. Iligtas mo ang iyong ama. Hawakan mo ang kanyang dibdib at halikan ang kanyang noon g sa ganoon,siya’y gumising,” ani ni Ina.

            Ginawa ko ang bilin ni ina at di naglaon ay parang may mainit na bumabalot sa aking katawan. Yinayakap pala ako ni ama’t ina.

            Mula noon ay nagpaalam na ako kay Jyno at ng kanyang pamilya, sa lahat ng naging parte ng buhay ko sa mundo ng mga tao at lalong-lalo na sa Private Room 21. Ang kwartong nagkupkop sa aking mga magulang at inalagaan ang kanilang tunay na pagmamahalan at higit sa lahat ita ang lugar kung saan nabuo ang inaasam-asam kong pamilya.

            Bumalik ako sa bundok Olympus kasama ng aking matagumpay na misyon.

Wakas

MINDZEE sa panulat ni Sarah Mae Agcaoili

Si Mindy ay isang masipag,mabait at magalang na bata. Bukod sa kanyang mga magagandang ugali at katangian, siya rin ay may angking kapangyarihan na natatangi sa ibang mga Tao. Natuklasan niya ang kanyang kapangyarihan ng paulit-ulit na siyang nakakabasa ng mga iniisip at balak ng ibang tao. Kaya sinabi niya ito sa kanyang nanay. Pinag tapat ng kanyang nanay sa kanya na ang kanyang totoong tatay ay si Zeus. Nagulat si Mindy sa sinabi ng kanyang nanay sa kanya.

Sa kanilang paaralan, si Mindy ay hinahangaan ng lahat ng mga kababaihan dahil sa kanyang angking kagandahan at kabaitan. Kaya maraming mga kalalakihan ang nahuhumaling at nagkakagusto sa kanya. Isa si Kurt sa mga lalakeng may gusto kay Mindy. Si Kurt ay ang heartthrob sa kanilang paaralan. Bukod sa kanyang kaguwapohan, siya rin ay matalino,mabait at magalang. Maraming mga naggagandahang mga babae ang naghahabol sa kanya ngunit si Mindy ang tinitibok ng kanyang puso. Isa si Ashley sa mga babaeng baliw na baliw kay Kurt. Kaya ng malaman niya na si Mindy ang gusto ni Kurt inaway niya ito. Pinagtanggol naman ni Kurt si Mindy. Sinabi niya kay Ashley na si Mindy ang mahal niya at hindi siya. Kaya nagalit ng husto si Ashley.

Si Ashley ay isa din sa mga anak ni Zeus. Sila ay magkapatid ni Mindy. Ang tunay na pangalan ni Ashley ay Aphrodite. Ngunit binago niya ang kanyang pangalan ng tumira sila ng kanyang ina sa lupa. Hindi alam nila Mindy at Ashley na sila ay magkapatid.

Habang si Mindy ay naglalakad papunta sa kanilang paaralan, may nakita siyang isang lalake na kahinahinala ang kilos. Kaya binasa niya ang isip ng lalake. Nakita niya na balak niyang patayin ang kapitan ng kanilang Barangay. Siya ay agad-agad ngpalit anyo. Nang babarilin na ng lalake ang kapitan hinarang ni Mindy ang bala. Pinigil niya ang masamang balak ng lalake. Sinugod niya ang lalake at sinuntok,sinipa hanggang mawalan ng lakas ang lalake. Tumawag naman ng pulis ang kanilang kapitan upang ipahuli ang lalakeng nagtangka sa buhay niya. Kinunan siya ng mga newscaster ng mga litrato at pahayag.

“Ano pala ang pangalan moh o ano ba ang dapat naming itawag sau?” tanong ng isang newscaster kay Mindy.

Napaisip si Mindy ng magandang pangalan na babagay sa kanyang kapangyarihan.

“MINDZEE” ang sagot ni Mindy.

Pagkatapos ng interview ay dali daling umalis si Mindy papunta sa kanilang paaralan.

Naipalabas sa T.V at mga news papers ang kadakilaan ni Mindzee. Hnahangaan siya ng lahat ng mga tao dahil sa kadakilaan niya. Gusto ng mga tao na malaman ang buong pagkatao ni Mindzee.

Nabalitaan din ni Ashley ang tungkol kay Mindzee. Nagalit siya sa mga tao dahil hindi nila pinapansin noon ang mga kabutihang ginawa niya pra sa kanila. Kaya napilitan si Ashley na gamitin ang kanyang kapangyarihan sa masama.

Habang nasa paaralan si Mindy nakita niya si Ashley na nakatitig kay Kurt. Nabasa niya na gustong bugbugin ni Ashley si Kurt gamit ang kanyang kapangyarihan niya para makapaghiganti kay Kurt. Nagpalit anyo agad si Mindy para mapigilan ang masamang balak ni Ashley. Hinarap niya si Ashley at naglaban sila pero hindi niya kayang patayin o ipahuli si Ashley. Kaya pinabayaan niyang makatakas si Ashley

Paguwi niya sa kanilang bahay nakita niya ang kanyang ama na kasama si Ashley. Ipinakilala ni Zeus si Ashley kay Mindy bilang kanyang kapatid. Nabigla ang dalawa sa kanilang nalaman. Hindi naman matanggap ni Ashley na ang kaagaw niya sa lalakeng gusto niya ay ang kanyang kapatid. Mas lalong kinainisan ni Ashley si Mindy dahil sa pagiging magkapatid nila.

Sinundo ni Kurt si Mindy sa kanilang bahay para sabay silang magsisimba. Hindi alam ni Kurt na magkapatid sina Ashley at Mindy. Kaya nabigla siya noong Makita niya si Ashley sa bahay nila Mindy. Selos na selos si Ashley sa dalawa. Nabasa ni Mindy ang isip ni Ashley. Nagexcuse sandali si Mindy kay Kurt pra mag palit anyo. Ginamit ni Ashley ang kanyang kapangyarihan para akitin si Kurt ngunit nahuli na siya dahil dumating na noon si Mindzee. Nagharap sila ulit at naglaban. Natalo ni Mindzee si Ashley. Dahil sa nangyaring paglalaban nila Mindy at Ashley napagdesisyonan ni Zeus na ibalik si Aphrodite sa Mt. Olympus. At naging mapayapa at masaya ang pagsasama nina Kurt at Mindy.

Si Jeliah at Perseus

sa panulat ni Alyssa Andrea Barangay

                Sa kaharian ng Hestina nakatira ang mag-amang sina Zeus at Jeliah. Si Zeus o mas kilala sa tawag na Haring Zeus ang pinakamakapangyarihan sa kanilang kaharian. Ang kanyang anak naman na si Prinsesa Jeliah ang tagapagmana ng trono ng kanyang ama. Ang ina ni Jeliah na si Reyna Hera ay namatay sa panganganak kay Jeliah. Pero kahit ganoon ang nangyari ay lumaking magalang, mabait at maunawain ang prinsesa.

                Isang araw habang dumudungaw ang prinsesa sa kanilang balkonahe ay may nakita itong taong nakahandusay sa loob ng kanilang bakuran. Agad bumaba ang prinsesa para tingnan at tulungan ang nasabing tao. Ipinasok ng mga kawal ang lalake at ginamot ito ng mga katiwala sa palasyo. Halos limang oras na nawalan ng malay ang lalaki ng bigla itong nagising. Ayon sa lalaki galling ito sa isang malayong bayan at siya ay sugatan at nawalan ng malay. Dahil sa mga nangyaring ito pinatuloy muna nina Haring Zeus at Prinsesa Jeliah ang lalaki ng ngangangalang Perseus. Mabilis na lumipas ang araw at kaarawan na ng Prinsesa. Sila ay nagdiwang para sa ika labing walo nitong kaarawan. MAraming mga dumating na panauhin at ang lahat ay masayang Masaya. Nang biglang nahilo ang Prinsesa at may nakitang lalaking magbibigay ng pulang rosas sa kanya, sa pamamagitan ng kanyang isip ay nakita niya ito. Hindi nagpahalata ang Prinsesa ng hindi nagtagal ay lumapit si Perseus sa kanya at nagbigay ng pulang rosas. Pagkatapos ng piging ay sinabi ng Prinsesa sa kanyang ama na ito na raw marahil ang kanyang kapangyarihan ang kapangyarihang makakita kung ano ang mangyayari sa hinaharap. Ang kanyang ama ang may hawak sa kapangyarihan sa mga element ng lupa, tubig, at hangin.

                Isang gabi ay umalis sa kaharian si Perseus at ito ay pumunta sa kweba ng Hatoria dito nakatira ang sakim na si Thea ang kapatid ni Zeus. Si Perseus pala ay walang iba kundi ang kaisaisang anak nito. Si Perseus ay inutusan ni Thea na patayin ang mag-amang Zeus at Jeliah para pumalit sa trono ni Zeus.

                Si Perseus ay inutusan ng kanyang ina na manmanan ang mag-ama. Mabilis na lumipas ang panahon at hindi namalayan nina Perseus at Jeliah na nahuhulog nap ala ang loob nila sa isa’t isa. Boto naman ang ama ni Jeliah kay Perseus dahil sa ipinapakita nitong kabutihang loob sa kanya. Isang araw habang nakaupo sa loob ng kanyang silid si Jeliah ay bigla niyang nakita ang hinahanap. Si Perseus daw ay tatangkaing papatayin ang kanyang ama. Kaya naman agad tumakbo papunta sa silid ng kanyang ama si Jeliah. Ang kanyang ama ay nakahiga habang si Perseus ay nakatayo malapit sa tabi ng kanyang ama. Tinanong ni Jeliah si Perseus kung ano ang gingawa nito sa silid ntg kanyang ama. Sinabi na lamang nitong naroon siya para kausapin sana ang kanyang ama ngunit ito ay tulog na pala at nagpapahinga. Pero ang katotohanan ay naroon ito para patayin si Haring Zeus. Para hindi mahalata ang balak ni Perseus ay umalis na lang ito at siya ay tumungo sa kanyang ina. Dahil sa hindi natuloy na masamang balak ni Perseus nagalit ang kanyang ina. Kaya naman nagdesisyon ang kanyang ina na hindi na muling babalik pa si Perseus sa kaharian nina Prinsesa Jeliah. Nagdesisyon rin si Thea na sa halip na si Perseus ang papatay ay siya na ang gagawa. Kaya naman pagsapit ng hatinggabi ay pumunta na ito sa palasyo. Pumasok ito sa silid ni Haring Zeus at sinabi nitong katapusan na niya. Ngunit noong sasaksakin na sana ni Thea si Zeus ay nagising ito at pinigilan nito ang kamay na may hawak na kutsilyo. Pinag-agawan nila ito at sa di inaasahang pangyayari nasaksak sa tiyan si Haring Zeus at nawalan ng malay. Pagkatapos noon ay nagtungo naman ito sa silid ng Prinsesa. Tinangka rin niyang saksakin ang prinsesa pero nahawakan niya ito. Salamat sa kapangyarihan nitong makakita ng hinaharap. Nag-agawan sila ng biglang dumating si Perseus at itinulak nito ang kanyang ina. Sumigaw si Perseus ng tumigil na ang kanyang ina sa kanyang mga ginagawa ngunit hindi ito nakinig sa kanyang ina at tumakbo ito at nagtangkang itulak si Jeliah mula sa balkonahe pero kinuha ni Perseus ang kutsilyo at hindi siya nagdalawang isip na ihagis ito sa kanyang ina, tinamaan ito sa kanyang likod at siya ring naging dahilan ng pagkahulog sa balkonahe na kanyang ikinamatay.

                Pagkatapos ng mga pangyayaring ito ay agad silang tumakbo papunta sa silid ng kanyang ama. Nagpaliwanag si Perseus tungkol sa mga pangyayari at walang kaamok-amok na pinatawad ni Jeliah si Perseus dahil wala naman itong kasalanan sa kanya. Ipinagtapat narin ng dalawa ang nararamdaman nila sa isa’t isa.

                Pagkalipas ng ilang buwan ay nagdesisyon na silang magpakasal. Lahat ng mga maharlika at mga kalapit na kaharian. Ito na yata ang pinakaengrandeng kasal sa lahat ng mga naidaos na kasal. Biniyayaan sila ng kambal na anak at sila ay namuhay ng tahimik habang buhay.

Pinalayang Pag-iibigan

sa panulat ni Charmaine Joy Baltazar

                Sa isang liblib na lugar na hindi mo aakalaing may nakatayong matayog at magandang palasyo. Pinamumunuan ito ni Haring Ante, guwapo at matipunong lalaki at ni Reyna Laura na kabaliktaran naman ng hari sa pisikal na kaanyuan ngunit maganda naman ang kalooban. Mayroon silang nag-iisang anak, si Prinsesa Flor, ubod ito ng ganda at talagang makikita kung kanino ito nagmana at maganda rin ang kalooban nito na kagaya ng kanyang mga magulang.

                Halos araw-araw ay maraming nakapilang kalalakihan sa labas ng palasyo, mapahari, prinsepe, diyos at ordinaryong kalalakihan para handogan siya ng mga regalo. Ngunit ni isa man sa kanila ay wala siyang magustuhan kahit ibigay nila lahat ang kanyang naisin.

                Isang araw, gaya ng dati marami pa ring nakapilang mga kalalakihan. At si Reyna Laura ang nag-aasikaso sa kanila saka ipinatawag sa mga katulong si Prinsesa flor.

                Kumatok ang mga katulong sa silid ng Prinsesa na inutusan ng Reyna para tawagin ang Prinsesa. Nang buksan nila ito ay natunghayan nilang hindi nag-iisa sa silid ang kanilang hinahanap, kasama nito ang Hari at sila’y nag-uusap.

                “Paumanhin pos a istorbo mahal na prinsesa, marami pong nakapilang mga kalalakihan sa labas at pinatatawag ho kayo ng mahal na Reyna,” ani ng isang may katabahang katulong.

                “sabihin niyo ho sa kanila na ayoko silang paasahin dahil mabibigo lang sila at pakisabi pong huwag na silang babalik ulit,” magalang na turan ng prinsesa sa kausap na katulong.

                Mataman naming nakikinig ang Hari at ngingiti-ngiti.

                “Opo, mahal na prinsesa,” ani ng katulong.

                Akmang aalis na sila nang magsalita ang hari.

                “At sabihin niyong may minamahal na siya,” sabi nito saka ngumiti

                Nabigla man ang mga katulong sa inasal ng hari at alam nilang wala pang sinasagot ang prinsesa sa mga manliligaw niya kaya tumango na lang sila at lumabas sa silid.

                Muling nagkatinginan ang hari at prinsesa at saka nag-ngitian.

                Ipinaalam ng mga katulong sa reyna ang sinabi ng prinsesa at pati na rin ang kakaibang ikinilos ng dalawa. Nakahalata man ang reyna dahil alam niyang hindi malapit sa isa’t isa ang mag-ama, ngayon lang na may mga kalalakihang dumadalaw sa prinsesa ay sinabi niya sa mga kalalakihan sa labas ng palasyo ang ipinarating ng prinsesa sa mga katulong.

                “Ang pinasasabi ng mahal nating prinsesa ay ayaw niya kayong paasahin at wala na kayong pag-asang mapaibig ang kanyang puso dahil may minamahal na siya,” sabi ng reyna na makikitang matamlay ito at nawala ang ngiti sa kanyang mga labi.

                “Sino?” halos sabay-sabay na tanong ng mga kalalakihan.

                “Sino ang mapalad na nakakuha sa matamis na oo ng prinsesa?” lakas-loob na tanong nang nagpapanggap na manliligaw ni Prinsesa Flor, si Haring Binol, nakita niya kasi ang pag-iiba ng ekspresyon ng reyna. Nagpapanggap na manliligaw ni Prinsesa Flor si Haring Binol para laging makita at mapalapit ito kay Reyna Laura na siyang lihim nitong iniibig.

                “Iyon ang hindi ko pa alam,” kibit-balikat na sagot ng reyna.

                May makikitang kalungkutan sa mukha ng mga kalalakihan habang nililisan nila ang lugar maliban kay Haring Binol na may pagtataka sa mukha.

                Palaging magkasama si Haring Ante at Prinsesa FLor na namamasyal kung saan-saan na lingid sa kaalaman ng lahat maliban kay Haring Binol dahil palagi niya silang sinusubaybayan gamit ang kanyang kapangyarihan na nagmumula sa kapa na binigay ng kanyang ama, hindi siya nila nakikita o nararamdaman.

                Isang araw, napagdesisyunan ni Haring Binol na ipaalam na kay Reyna Laura ang pag-iibigan ng dalawa at maaaring ito na rin ang pagkakataong mapasakanya ang reyna, kaya sinadya niya ito sa palasyo.

                “Ano ang maipaglilingkod ko sa iyo Haring Binol?” nakangiting tanong ni Reyna Laura nang madatnang nakaupo sa sala ng palasyo ang hari.

                “Hindi na ako magpapaliguy-ligoy mahal na Reynang Laura nais kitang bigyan ng aking kapangyarihan na maging inbisibol para masaksihan mo ang kataksilang nangyayari tuwing hatinggabi sa inyong palasyo,” diretsang turan ni Haring Binol.

                “Ano ang pinagsasabi mo Haring Binol?” maang tanong ng reyna.

                “Alam kong hindi totoo ang nangyaring kasal niyo ni Haring Ante dahil hindi ka niya kayang mahalin at napilitan lang kayong magpakasal dahil ipinagkasundo kayo ng mga magulang niyo ngunit ikaw ay minamahal mo si Haring Ante,” mahabang sagot ng hari. “At…” dagdag na sabi ng Hari na binitin ang sasabihin.

                Hindi nakapagsalita sa kabiglaan ang Reyna.

                “At hindi niyo tunay na anak si Flor inampon niyo lang ito sa matandang mag-asawa na nakatira sa gilid ng bundok,” pagtutuloy nito sa ibiniting sasabihin.

                “Bakit mo alam ang lahat ng iyan?” tanong ni Reyna Laura na lalong nabigla dahil apat lamang silang nakakaalam ng katotohanang iyon, si Ante, siya at ang mag-asawang matanda.

                “Alam mo na kaya kong maging inbisibol at matagal na kitang sinusubaybayan mahal kong Laura dahil may may… lihim na akong pag-ibig sa iyo noon pa,” napayuko sa ulong saad ni Haring Binol na tila nahihiya.

                “Paano?” tanong ng reyna.

                “Dahil mabuti ang iyong kalooban,” sagot nito saka ngumiti.

                Hindi ulit nakapagsalita ang reyna at walang katagang gusting lumabas sa bibig nito.

                “Heto kunin mo, para Makita mo ang kataksilan nina Flor at Ante sa iyo tuwing himbing ka sa pagtulog,” pag-iiba ng hari ng topiko saka iniabot nito sa kanya ang kapa.

                “Ngunit… sa isang kondisyon!” saad ng hari saka ngumiti.

                “Kahit ano bilang pasasalamat sahil matagal ko na rin itong napapansin ngunit wala lang akong ebidensya,” mapait na turan ng reyna saka nabuhay ang matagal na niyang kinikimkim na galit sa mga ito.

                “Mapasaakin ka,” lakas-loob na turan ng hari.

                “Naipangako ko noong hindi ko pa napapatunayan ang pagmamahalan ng dalawa na sandaling mapatunayan ko ito ay palalayain ko sila kahit masakit para sa akin mas ayoko naming pigilin sila at angkinin ang lalaking ni minsan ay hindi ako minahal,” naiiyak na wika ni Reyna Laura.

                Kahit masakit man sa narinig ang hari ay nirespeto na lang niya ang reyna at tinaggap ang kasawian saka nahiling na lang niyang sana baling araw ay mahalin siya ni Reyna Laura.

                Hatinggabi ng araw ding iyon ay nagising ang reyna at nakita nga niya na wala ang hari sa kanyang tabi kaya naisip niyang ngayon na ang tamang panahon upang matapos na ang paghihirap ng kanyang puso. Isinuot nito ang kapa saka pumunta sa hardin, at doon nga nasaksihan nito ang matamis na pagmamahalan ng dalawa.

                “Mas masakit pala kapag ang dalawa kong mga mata ang nakakita na,” bulong nito sa sarili.

                “Ito na nga ang tamang panahon,” dagdag pa nito saka tinanggal ang pagkakatali ng kapa

                “Reyna Laura,” halos magkasabay na sambit ng mag-ama at saka nagkatinginan.

                “Kailan na katagal niyo akong niloloko?” mangiyak-ngiyak na tanong ng reyna.

                Inilabas lahat ng reyna ang kanyang sama ng loob sa dalawa sa pamamagitan nang pagbubulgar sa lahat ng katotohanan ngunit lingid pala sa kaalaman ng Reyna ay matagl nap ala itong alam ng prinsesa kaya malaya silang nag-ibigan ni Haring Ante.

                “Reyna Laura,” sabi ng prinsesa at akmang hahawakan ito sa kamay.

                Ngunit agad na nakaiwas ang reyna na ngayon ay luhaan na at ganoon din ang Haring Ante at Prinsesa Flor.

                “Alam kong hindi ko na kayo mapaghihiwalay pa dahil mahal na mahal niyo na ang isa’t isa kaya nagawa ninyo ito sa akin,” sabi ng Reyna saka nagpakawala ng mapait na ngiti.

                Hindi pa rin makapagsalita ni isa sa mag-ama dahil tila nahihiya sila sa ginawa nila sa reyna.

                “Alam mo naman ang nararamdaman ko sa iyo noon pa, diba, Reyna Laura?” sa wakas nasambit ni Haring Ante.

                “Kaya nga kahit masakit sa akin ay palalayain ko na kayo ngunit bilang parusa sa kataksilang ito ay isinusumpa ko na maging inbisibol kaya at doon ipagpatuloy ang matamis ninyong pag-iibigan at ganoon rin ang kapalaran ng mga magiging anak ninyo.” Mahabang turan ng reyna saka bumalik na sa loob ng palasyo.

                At ganoon ang nangyari sa Haring Ante at Prinsesa Flor, naging inbisibol sila ngunit sa kabila ng sitwasyong iyon ay nagmahalan sila at lalong-lalo na ay wala na sila tinataguan para lang maipadama nila ang pagmamahal nila sa isa’t isa.

                Hindi na muling nakita ang mag-ama sa lugar na iyon at wala naman ni isang naglakas ng loob para itanong sa reyna kung anong nangyari kaya bumuo na lang ng kanya-kanyang konklusyon ang mga tao.  

Magkaibang Mundo

sa panulat ni Mark Joseph Respicio

Isang simpleng lalake si Wendell. Buhay niya ay ordinaryo lamang. Ordinaryong estudyante ngunit may kakaibang kinakahiligan, ang magsulat ng out-of-this-world na mga istorya. Nahuhumaling na rin siya sa mga bagay-bagay na antigo dahil sa impluwensya ng kanyang inang si Aling Melda. Mga aparador, comedor at mga iba’t – ibang gamit na luma ang kanilang kinukolekta.


Isang araw, matapos maligo si Wendell nakita niya ang isang lumang salamin na halos kasing tanda na rin ng kanyang lola sa talampakan. Ngunit kitang-kita pa rin ang likas nitong ganda. Pero ayaw niyang may salamin na tila may multo sa loob nito. Kaya’t tinawag niya ang kanyang nanay, “Nay, pakilabas po ‘tong salamin,” ngunit ayaw ng kanyang ina dahil wala na itong ibang paglagyan maliban sa kanyang kwarto. Habang siya ay natutulog, may naririnig siyang patak ng tubig. Kaya’t minabuti niyang tignan ito sa palikuran ng kanyang kwarto ngunit wala naman siyang nakita ni isang patak ng tubig. Bumalik siya sa higaan. Pero naramdaman niyang basang-basa sa tubig ang sahig. Nakita niyang ang tubig ay tumatagas mula sa antigong salamin. Nilapitan niya ang salamin, hinawakan at nang biglang hinigop siya nito.

Nagising na lamang si Wendell sa isang lugar na tila isang paraiso . Bughaw na bughaw ang kalangitan, talon na may mala-kristal na tubig, kapaligiran na punung-puno ng iba’t ibang bulaklak at ilog na sinasalamin ang napakabughaw na kalangitan.

Manghang-mangha siya sa kanyang namamasdan. Ang buong akala niya ay nananaginip lamang siya. Kaya’t kinurot niya ang kanyang magkabilang pisngi. Pero namilipit siya sa sakit, “Ouchh!” Namayani pa rin sa kanya ang pagkamangha sa bawat sulok na kanyang nasasaksihan. Naglakad-lakad siya sa lugar na kanyang kinasadlakan. Abot tanaw niya ang mga punong-kahoy na hitik sa mga bunga, mga bulaklak na may matitingkad na kulay habang siya ay nakaapak sa luntiang damo na bumabalot sa buong kapaligiran. Hanggang may nakita siyang isang matandang ermitanyo na may hawak-hawak na mga balde.

“Magandang umaga, ho.” Magalang na bati ni Wendell sa matanda.

Hindi kaagad tumugon ang matanda sa bati ni Wendell. Tinignan muna niya ito na wari ba ay inaalam kung kakilala ba niya ito.

“Dayuhan ka. Hindi ba?”

“Opo, hindi ko ho alam kung paano ako nakarating dito. Basta ang tangi kong natatandaan, hinigop ako ng lumang salamin at nang ako ay magising nasa tabi na ako ng talon.” Paliwanag ni Wendell.

Nagpatuloy ang usapan ng dalawa at napag-alaman ni Wendell na siya pala ay nasa Imperyo ng Agua na kasalukuyang dumaranas ng matinding unos, ang kasalatan sa tubig. Dahil sa pag usisa ni Wendell sa matanda, nalaman niya ang dahilan kung bakit nagkaroon ng ganoon. Ito pala ay bunga ng pagkamatay sa pantas ng Agua Zedicta na nagsisilbing puso ng imperyo dahil sa naganap na digmaan sa pagitan ng apat na imperyo; Imperyo ng Agua, Imperyo ng Hatoria, Imperyo ng Habagat at Imperyo ng Danaya.

Sa haba ng kanilang nilakbay mula sa talon na doon lang nakakakuha ng tubig inumin, tuluyan na silang nakarating sa isang lugar na akala niya ay inabandona na ng maraming taon. Iyon na pala ang sentro ng Imperyo na kabaliktaran ng kanyang inaasahan. Walang tubig na dapat sana ay sagana, tuyo’t maalikabok ang buong paligid, nagsimatayan ang lahat ng halaman at nagsilagasan ang mga dahon ng mga puno.

“Bakit ho walang ginagawa ang inyong hari para malutas ang unos na ito?” tanong ni Wendell na punong-puno ng katanungan tungkol rito.

“Si Haring Poseidon, ang punong tagapangalaga ng Imperyo ay tuluyan ng nawalang ng pag-asa dahil dantaon na ang nakalipas matapos magapi ang aming Imperyo sa pagitan ng digmaan ng apat na Imperyo. Sa labanan, namatay ang pantas ng Agua Zedicta kaya’t bunga nito ay kahirapan sa aming Imperyo,”ani ng matanda.

“Wala na ho bang paraan?” usisa ni Wendell.

“Meron, pero maraming taon na ang nagdaan pero hanggang sa ngayon wala pa rin an gaming hinihintay na tubig mula sa langit na siyang nakasulat sa Aklat ng Buhay upang bigyan ng pansamantalang lutas ang unos na ito.” Nananamlay na tugon ng matanda.

“Tubig mula sa langit? ‘Di ba’t ulan iyon?”

“Ulan ba sa inyo? Pero kung sakali mang umulan, walang tiyak na kasiguraduhan kung magiging solusyon ito sa unos na Imperyo. Ngunit ayon sa Banal na Propesiya ng Agua, mayroong hahalili sa nasirang pantas ng Agua Zedicta na siyang darating sa panahon ng karimlan.”

Napag-isipan ni Wendell na marapat niyang alamin ang mga kasagutan sa kanyang mga ibang tanong doon sa palasyo. Matapos makapagpahinga’t makaipon ng kakailanganing lakas, nilisan na niya ang tirahan ng matanda matapos makapagpasalamat. Tumungo siya sa palasyo ni Haring Poseidon at doon niya hahanapin ang ibang kasagutan.

Nakarating niya ang hardin ng palasyo at doon siya kumanta ng kumanta. May isang lalakeng sumita sa kanya dahil sa lakas ng kanyang boses.

“Pssst! Sino ka ba at ano ang iyong ginagawa?” tanong sa kanya ng lalakeng mukhang guwardiya ng palasyo dahil sa suot nitong damit-pandigma.

“Ha! Kumakanta. Bakit?”

“Kanta?Ano iyon? tanong ng naturang guwardiya na bakas sa mukha nito ang pagka-ignorante.

“Kanta. Halimbawa, ‘Minsan pa ulan bumuhos ka’t huwag ng tumigil pa…”

“Bakit ka naman kumakanta?”tanong ulit ng guwardiya.

“Dahil sa aming mundo, kapag sintonado ang kumakanta, tiyak uulan ng malakas.”

Kaya’t kumanta siya ng kumanta nang biglang umulan ng napakalakas. Nabasa ang buong paligid at nagsilabasan ang lahat ng tao na abot tanaw niya dahil nakatirik lamang ang palasyo sa taas ng bundok.

Nagulat ang guwardiya na animo’y nagulat dahil sa pagkamangha sa ginawa ni Wendell. Hinuli ng guwardiya si Wendell upang dalhin sa pinunong si Haring Poseidon.

“Aray!Bakit mo ba ako ginapos at saan mo ako dadalhin?” bakas sa mukha niya ang takot sa maaring gawin sa kanya ng guwardiya.

Hinila si Wendell papasok sa palasyo kung saan namangha siya sa kanyang nasaksihan sa kabila ng higpit na pagkahawak sa kanya nga guwardiya. Hindi siya makapaniwalang siya ay makapapasok at makakakita ng malaking chandelier na purong diyamante ang mga nakasabit, hagdanan na kung susumahin niya ay aabot sa limang libong paanan, fountain na ubod ng laki. Pero umagaw sa kanyang pansin ang isang mapang nakaguhit sa fountain na kahawig ng kanyang balat sa kanang braso.

Nakarating sila sa isang silid kung saan nandoon ang kanilang Haring si Poseidon. Nagbigay galang ang inakala niyang guwardiya pero narinig niya itong tinawag ang Hari na “ama”.

“Ama, siya po an gating pinakahihintay na taga-halili bilang pantas ng Agua Zedicta,” ani niya habang siya ay nakaluhod sa harapan ni Haring Poseidon.

“At paano mo naman nasabi iyan, Proteus?”

Ipinaliwanag ni Proteus ang lahat ng nangyari bago bumagsak ang ulan. Nandoon lang si Wendell nakikinig. Nang biglang…

“Ikaw ang matagal na naming hinihintay. Ikaw ang siyang magiging pantas ng aming Imperyo.” Nang biglang tumayo siya sa kanyang pagkakaupo.

Itinuro ng hari ang fountain na may mapa na kahawig ng kanyang balat. At iyon pala ang tanda ng siya ang matagal na hinihintay na taga-pangalaga ng Agua Zedicta base sa nakasulat sa Aklat ng Propesiya. Ayaw niyang tanggapin ang anumang nakasulat sa propesiya ngunit napaluha siya dahil bumagabag sa kanyang kalooban na matagal ng panahong pinkahihintay nila ang tagapangalaga ng Agua Zedicta at ngayon iyon ang panahong pinakaaasam nila.

Nagsalita ang Hari, “Ikaw ang siyang magdedesisyon kung ano ang siyang sinisigaw ng iyong puso’t isipan.” Bakas sa mukha ng hari ang pangamba sa maaring desisyon niya.

Nahirapan siya sa pagpili kung ano ang dapat niyang gawin; ang manatili sa Imperyo bilang tagapangalaga ng Agua Zedicta o ang bumalik sa piling ng kanyang naiwang pamilya sa kanyang mundo. Binigyan siya ng panahon na makapag-isip. Buong magdamag niyang pinagtimbang-timbang ang marapat niyang piliin. Hanggang…

“Nakapagdesisyon na po ako. Kinakailangan kong manatili dito sa Imperyo sa ngalan ng kaligtasan at nakararami.” Pikit niyang sabi dahil sa bigat na kanyang nararamdaman.

“Kung iyon ang gugustuhin mo, dapat ko nang ibigay sa iyo itong kapangyarihan na makapagpunta sa anumang lugar sa anumang panahon mo gustuhin.” Iniwasiwas ni Haring Poseidon ang kanyang hawak-hawak na baston.

“Nasa sa iyo na ang kapangyarihan ng Time Travelling. Gamitin mo ito kung gugustuhin mong puntahan ang iyong pamilya. Sa iyong panaginip, iyong mababalikan ang naiwan mong responsibilidad bilang pantas ng Agua Zedicta. At sa iyong pagising, iyong naman mababalikan ang buhay mo bilang tao.”

Nabawasan ang kanyang nararamdamang sakit sa inakala ay hindi na niya makikita ang naiwang pamilya. Bahagya siyang natuwa at iyon nga’y nanatili ang buhay ni Wendell bilang isang ordinaryong tao sa kanyang mundo at bilang pantas sa imperyo ng Agua gamit ang ipinagkaloob sa kanya ni haring Poseidon na TIME TRAVELLING.