Para Sa'yo

sa panulat ni: Cindy Gonzales

Sa kaharian ng Olympus ay mayroong mag – asawang nagngangalang Ops at Saturn. Ang lalake’y tinaguriang ama’t Diyos ng kalangitan, kung kaya’t hindi maikakaila ang ‘di matumbasang at maipintang kaligayahan sa mga mukha nang malamang ang pagmamahalan nila’y nagbunga ng mga naggagandaha’t nagkikisigang mga bata na pinangalanang hango sa Romano ----- Juno, Vesta, Neptune, Jupiter at Pluto.
Ang mga nagpipitagang mga binata’t dilag na ngayon ay mga Diyos at Diyosa kung turingin ng kanilang henerasyo’t kaharian sapagkat, sila’y isa – isang susunod sa yapak ng kanilang ama’t ina, na kapwa’y taglay ang mga kakaibang angking galling, talino’t kakayahan. Nang biglang pinatawag ang mga ito’t humarap sa ‘di mahulugang karayom na bilang ng tao na dumalo sa naturang pagpupulong. At dito na nga inanunsyo ng Amang Haring Saturn ang mga katungkulang nakalaan sa kanyang mga anak na kanilang obligadong gawin sa patuloy nilang pagtahak ng kanilang mga buhay – buhay.

JUNO – Goddess of Childbirth and Marriage
VESTA – God of Home
NEPTUNE – God of the sea
JUPITER – Ruler of Gods’
PLUTO – God of Underworld
Sa pagdaan ng ilang mga araw mula ng sila’y bigyan ng mga katungkulan ay nagsimula na silang sa isang madugong pagsasanay na kung saan ang kanilang tagapag – sanay sa aspetong pilosopiya ay si Aristotle, ang magiting na Siyentista. Layunin lamang ng mga magulang ng mga Diyos at Diyosa na mas lalo pa nilang mapayabong, malinang ang kanilang mga abilidad at masubok ang kani – kanilang lakas at determinasyon sa buhay. At sa gitna ng kanilang pagsasanay, ay pansamantalang pinatigil muna ang mga ito, para sa mahalagang bagay na kanilang pagtutuunan muna ng kanilang pansin, hindi sa kanilang kaharian, kundi sa mundo ng mga tinatawag na mortal. Nagtaka na lamang sila sa sinabi ng kanilang ama ngunit nang dumating na nga si Mercury, ang dakilang Diyos ng mga mensahero, ay hawak – hawak nito ang isang kasulatan na nanggaling sa isang mortal na nagngangalang Eustaquio, isang Vietnamist na ang tanging hangad nito ay matulungan ang kanilang bansa sa aspetong Agrikultura lalong – lalo na sa pamayanang Hanio na siyang kapital nito. Tinaas ni Haring Saturn ang kanyang kanang kamay upang matunghayan kung gaano katotoo ang mga ito, at doo’y nasilayan ang patuloy na pagpapatatag ng mga tao sa kanilang sarili’t loob sa walang hanggang pananalig sa kanilang mga Diyos at Diyosa.
Sa kanilang patuloy na pagsubaybay sa bansang Vietnam ay kanilang nasaksihan ang mga hirap na pinagdaanan ng mga ito, lao na’t, tanging pagsasaka lamang ang karaniwang ikinabubuhay ng mga karamihan dito. Walang nagawa ang mga tao, lao na’t kaligtasan rin nila’y kanilang pinangalagahan sa araw ng delubyong iyon, kung kaya’t ang pagtanggap ng katotohanan na ang tanging sumambay sa kanilang mga isipan tuwing naaalala nila ang sakit na dulot ng nakaraan na sa kanila’y para bang katapusan na ng lahat. Kung kaya’t hindi nag – atubling tumulong ang mga Diyos at Diyosa, sa kabila ng pagkakaiba ng kanilang mundong ginagalawan. Sa gitna nga ng kanilang seryosong konversasyon, ay hindi paring maiwasan na magkaroon ng kaunting hindi pagkakaunawaan ng mga magkakapatid na nagiging sanhi ng awayan ng bawat isa. Ngunit nang dumating ang Inang Reyna na may hawak na gintong helmet ay nagsitigil ang lahat. Ang debatehan ay pansamantalang naudlot at minabuti ni Ops na siya na lamang ang pipili kung sino ang karap – dapat na tutungo sa mundo ng mga mortal. Ngunit bago ng pagpiling iyon ay pinagkaguluhan ang bagay na hawak ng ina. Tinaas ang kamay na kung saan ang bagay at sabay pagtangos ng kanyang ngoso na tila ba’y tinuturo sa direksyon na kinatatayuan ng kanyang anak na si Pluto, na may malalim na inaiisip ang binata. Tahimik ito’t para bang may kinikimkim. Binalingan siya ng tingin ng lahat at sabay sinigaw ang kanyang pangalan, na doon lamang siya nagising mula sa mahabang, “day – dreaming.”
Pagkaraan ng ilang minutong pagdedesisyon ng kanilang ama’t ina, ay nakapili na rin sila at si Pluto nga ang siyang susubok upang makuha ang attensyon ng mga mortal upang magbago. Sapagkat kung tutumpukin natin ay sila o tayong mga tao ang siyang gumagawa n gating kapamahakan, ang tinutukoy ko ay ang hindi wastong paggamit sa likas na yaman na siyang kapahamakan, ang tinutukoy ko ay ang hindi wastong paggamit sa likas na yaman na siyang dahilan ng kakapusan n gating mga pangangailangan sapagkat tayo’y lubos nang umaabos sa Inang kalikasan. Hanggang, dumating na nga oras ng paglalakbay patungo sa daigdig ng mga mortal, kung kaya’t siya’y ginawang mukhang tao na mas kilala sa pangalang Claudio upang siya’y ‘di mahalatang isa sa mga Diyos ng Olympus. Kasama niya rin rito ang matalik na kaibigang si Ceres, ang God of Grains, ngunit kaibahan lamang nit okay Pluto ay hindi siya makikita ng mga mortal, kung baga ay “guardian angel” lamang siya ditto ngunit ang hindi malilimutan ng anak ay ang pagpapabaon ng kanyang ina ng gintong helmet na tanging gagamitin niya bilang gabay at dagdag kapangyarihan ng binata, ang pagiging “invisible”
Sa kalagitnaan ng gabi’y sinimulan na nga ng dalawa ang pagpapanumbalik sa dating palayan ng mga magsasaka. Ginawan nila ito ng mga ritwal at dasal sa tulong na rin ng mga iba’t ibang kontribusyon ng mga Diyos sa kabilang mundo. Mag – u – umaga na ng matapos ito. Sumisikat na ang araw at abala na rin ang mga tao sa kanilang pang – araw – araw na Gawain, nang biglang namataan ni Ceres ang isang batang mataba, maganda at maalon ang buhok ang umaaligid – aligid kay Pluto, nang biglang namukhaan nito na si Kupido, ang batang may hawak na pana’t taglay ang napaka red rosy chicks, nang Makita ng binata ang isang bente anyos na dilag, simple lamang siya’t lagpas – balikat ang haba ng buhok. Sa gitna ng pagkamangha’t pasasalamat ng mga taong bayan sa milagro ay gumawa na rin ng daan si Pluto na makilala ang dilag na ito, kinausap nito ang dilag at napag – alamang siya’y si Cornelia. Sa tinig niya’y muling naramdaman ng binata ang bilis na pintig ng kanyang puso na para bang matutunaw na siya sa malamyos at mala – anghel niyang tinig, mala – diyamanteng pagngiti, mula sa paglakad ng isang batikang modelo, hanggang sa balangkinitan niyang katawan, mula sa malabituin niyang mga mata hanggang sa wari’y gabi niyang buhok, siguradong wala ka nang hahanapin pang ibang katulad ni Cornelia. Kung kaya’t sa puntong yun ay hindi na pinakawalan ni Pluto ang dilag ngunit nang dumating ang oras ng kanyang tuluyang pag – alis ay hindi maipinta ang pagkadismayang nararamdaman ng binata, ngunit nag – iwan ito ng halik sa pisngi ng binata. Kung kaya’t gumawa ng paraan si Pluto na masubaybayan ang bawat kilos at galaw ng dilag, nang biglang naalala ang bigay ng kanyang ina, ang helmet6. Sinuot niya ito’t nag – mistulang stalker na siya ng ito’y kanyang sinundan at pinagmamasdan araw – araw, ngunit ayon nga sa kanya, “di bale’t ako’y mapagod, maisakripisyo ko lahat ng akin, basata’t Makita ko lang siya’ makapiling para sa aking iniirog kaya kong gagawin ang lahat kahit buhay ko pa ang siyang kapali…”
Hanggang ang gitna ng katuwaan at kasiyahan sa araw ng kapistahan ng bayang Hanoi ay pansamantalang tumigil nang biglang sinugod ng mga grupong magsasakang ralehista ang Alkalde de Mayor na si Eustaquio na ama pala ni Cornelia. Siya yung humiling noon sa kaharian ng Olympus nung panahong sila’y nangangailangan. At sa puntong iyon, ay suot – suot parin ni Pluto ang helmet kaya’t anumang pilit na paghahanap at baling ng tingin sa iba’t ibang direksyun ni Cornelia ay di nito makikita ang binata, ngunit nang naisiwalat ang katotohanan sa taong bayan, doon natanto ng lahat na ang kanilang alkalde ay likas na sinungaling. Ninanakawa at kinukuha ang kaban ng bayan kung kaya’t anumang sakripisyo’t hirap na gawin ng mga trabahador ay mapupundar lamang saw ala; mapupunta sa taong mukhang pera na walang inisip kundi ang sariling karangyaan at sariling kapakanan. Nang biglang kinuha ng lalake ang baril nito’t tinutok saka pinutok sa Alkalde ngunit ito’y tinakpan ni Cor nelia na agad din namang sinaklolohan ni Pluto sa pamamagitan ng pagtanggal niya ng kanyang helmet kung kaya’t siya ang natamaan ng bala at namataang nakahandusay sa kalsada na duguaan ang binata. Nagulat ni Cornelia sa bilis ng pangyayari at walang nagawa ang dalaga kundi umiyak sabay paulit – ulit na sinasambit ang mga katagang, “Claudio! Bakit? Mahal ko wag mo akong iwan….” Tumigil ang lahat ng makitang humahagulgol na si Cornelia na dulot ng sakit na kanyang nararamdaman sa pagkawala ng kanyang iniirog.
Sa kanyang paghihinagpis ay yumakap sa kanya ang malakas na pagbugso ng ulan na sumabay rin sa kanya. Iniabot ng batang paslit ang isang helmet na pagmamayari ni Claduio at ditto linabas ni cornelia ang sakit na kanyang nararamdaman habang pinagmamasdan ang mga taong nakapalibot sa kanya’t Claudio. Tumayo siya sa gitna ng maraming tao’t ulan habang hawak –hawak ang helmet at sabay tinantong, “Kayo! Ang kapangyarihan ay hindi sapat upang ika’y kilalaning pinuno ng anumang samahan o pamahalaan, kundi ang pagmamahal sa kapwa, sa bayan at tunay na serbisyo ang dapat ilaan..” muling lumingon si Cornelia sa bangkay ng kanyang iniiro ngunit biglang may lumabas na anong liwanag at nagin kaaya – aya na ang panahon, tumila ang ulan at unti – unting naging abo na laman ang katawan ni Claudio. Ngunit ang helmet ay nasa kanya parin, buo’t walang kupas. Ang bagay na ginamit upang maisiwalat ang katotohanan na siyang gumising sa damdamin ng buong sambayanan at magsisilbing alaala niya at nila kay Pluto o mas kilalang si Claudio sa mundo ng mortal.